Letters bij de lunch: Eigen kamer of reservaat?

Centre Céramique, Maastricht – ‘Parttimer-mentaliteit in de literatuur’, is volgens een artikel in Vrij Nederland van de jonge schrijver Jamal Ouariachi er de oorzaak van dat Nederlandse schrijfsters niet of nauwelijks aan de bak komen. Of dat zo is, is nog maar de vraag. Hoewel vorig jaar een vrouw de AKO-Literatuurprijs won (Joke van Leeuwen), staat er dit jaar ouderwets geen vrouw op shortlist voor 13 november 2014. Geen enkel boek van een vrouwelijke schrijver kon blijkbaar de toets van de kritiek van de AKO jury doorstaan. Geen Anna Enquist, Marente de Moor (winnares Literatuurprijs Europese Unie 2014!), Hanneke Hendrix, Maaike Gerritsen, Esther Gerritsen, Elke Geurts, of Nelleke Noordervliet. In plaats daarvan usual supects Frank Westerman of doorgewinterde prijsdieren als K. Schippers en Tom Lanoye. Ook niet verkeerd.

Maar geen vrouwelijke schrijver? Is dat niet wat vreemd? Terwijl de moderne Nederlandse literatuur nota bene begon met twee vrouwen? Betje Wolff en Aagje Deken die met Sara Burgerhart de eerste moderne roman schreven? En er bijvoorbeeld ook veel meer lezeressen van literatuur zijn dan lezers? Waarom of waardoor is de Nederlandse literatuur dan zo’n mannenbolwerk? Koen Eykhout, literair recensent van Dagblad De Limburger / Limburgs Dagblad, belicht in zijn lezing dit verschil tussen de benadering van literaire boeken, geschreven door vrouwen of door mannen.