Jongbloed -

Voor fans van Vampire Diaries en dark academia: twee queer tieners op een vampierkostschool moeten het opnemen tegen heel het vampierrijk als ze een samenzwering op de campus ontdekken…

Ik was toegelaten. Ze hadden mijn aanmelding geaccepteerd! Mijn huid tintelde en ik werd licht in mijn hoofd. Deze keer kwam het alleen niet door de honger, maar door opwinding. Harcote was een van de beste kostscholen in het hele land. Voor mensen stond de school bekend als een zeer exclusieve plek waar per jaar minder dan tien personen werden toegelaten. Wat die mensen echter niet wisten, was dat Harcote enkel één soort leerling toeliet: Jongbloeden die waren geboren na het Gevaar. Ze wilden niet zomaar álle Jongbloeden – ze wilden de elites die afstamden van de rijkste en machtigste vampieren in het hele vampierrijk. En nu wilden ze mij ook. Ik las de mail talloze keren zodat het gevoel van vreugde tot me kon doordringen. Als ik het diep genoeg in mijn geheugen kon prenten, kon ik het voor altijd bij me dragen. Want als ik eenmaal naar het gedeelte over financiële steun zou doorscrollen, zou ik de droom om naar Harcote te gaan voorgoed moeten opgeven. Per jaar was het schoolgeld tienduizenden dollars en ongeacht de formulieren die je bij je aanmelding opstuurde, was het algemeen bekend dat financiële steun bijna nooit voorkwam. Dit maakte niks uit voor de andere leerlingen van Harcote: zij waren allemaal kinderen van vampierleiders en vampiermiljardairs en hun bijters – de vampieren die hun ouders hadden getransformeerd – waren waarschijnlijk allemaal legendes. En ik? Ik was de dochter van een vampier-verpleegkundige. Wat mijn vader betreft: hij had het Gevaar jarenlang overleefd en was vervolgens doodgegaan omdat hij het bloed van een besmet mens had gedronken toen we niet genoeg geld hadden om Haema te kopen. Dus het geld voor een elite-kostschool hadden we niet. Het zou ook niet uitmaken als we het wél konden betalen, want mijn moeder wilde niet dat ik naar Harcote ging.

Ook al droomde ik er al jaren van om naar die school te gaan. Mijn moeder en ik pasten niet binnen het vampierrijk. Dit kwam niet alleen door het feit dat ik altijd naar openbare scholen was gegaan terwijl de meeste Jongbloeden privéles hadden. Of doordat onze bankrekening altijd net niet rood stond. Wij hadden niet de stamboom die zo werd geprezen onder de vampieren. Mijn moeder vertelde me dat je bijter jou, voor het Gevaar tenminste, maakte tot wat je was in de wereld. Jouw bijter was een oude vampier die jou koos voor een onsterfelijk leven en dit aan je gaf door je te transformeren. Een goede bijter leerde de nieuwe vampier hoe die moest jagen, eten, mensen betoveren, de vampiercharme gebruiken en wennen aan het onsterfelijke leven. Eigenlijk dus de basisregels van het vampierbestaan. De bijter en de gebetene hadden een eeuwige band. Deze traditie was nu anders, aangezien nieuwe vampieren werden geboren en niet meer veranderden door transformatie: de bijters van je ouders waren nu ook jóúw bijters. Wanneer andere vampieren naar mijn bijters vroegen, zei ik altijd dat ze waren gestorven tijdens het Gevaar en dan begon ik over de bijter van mijn vader, die echt was gestorven. Dit werd me eigenlijk nooit meer gevraagd, aangezien ik al jaren geen vampier meer had gezien.