Elke maand belicht de dichter Jeroen van Wijk een gedicht uit een recent verschenen bundel. Dit keer het gedicht ‘Toen Thomas stierf’ uit Moet het zo van Daan Doesborgh.
Door Jeroen Van Wijk
In Moet het zo, de nieuwe bundel van Daan Doesborgh spelen twijfel, onzekerheid en de dood een prominente rol. Het gedicht ‘Toen Thomas stierf’ opent met twee gevoelsmatig schurende gebeurtenissen, namelijk de verjaardag van het lyrisch ik (de dichter?) en de dood van Thomas.
Als lezer word je meegetrokken met het gevoel van de dichter die opmerkelijk veel details over de dood van Thomas weet te benoemen. Hierdoor lijkt het alsof de dichter dicht bij de overledene stond. Beschrijvingen als ‘beleefde je opnieuw je eerste nacht, fluisterend werd het zonder je dag,’ wekken iets teders en geruststellends op. Alsof de poort aan het begin en het einde van het leven dezelfde is. Een poort waar wij allemaal tweemaal in ons bestaan onder door moeten. Alsof de dood een plek van thuiskomst is.
Tegen het einde krijgt het gedicht een onverwachte draai. Toen het nieuws over de dood van Thomas over de stad zakte, stond de dichter op de bus te wachten. Het blijkt dat de dichter niets betekende in het leven van Thomas of in ieder geval ervaart hij dat zo. Andersom betekende Thomas heel veel voor hem. Wellicht was Thomas geen goede vriend van de dichter, maar eerder een beroemdheid of inspiratievol persoon, wiens onverwachte dood vele fans schokte.
Nou weet ik natuurlijk niet zeker of het gedicht over de verhouding van een bewonderaar tot een bekendheid gaat. Misschien was de relatie tussen de dichter en Thomas gewoon heel slecht en betekende de dichter emotioneel niets meer voor Thomas. Toch doet dit gedicht mij denken aan het gevoel dat ik ervoer, toen ik hoorde dat de zanger David Bowie overleden was. Aan hoe het verdwijnen van iemand die ik nog nooit gesproken had toch hard kon aankomen, omdat ik een speciale band met zijn muziek had opgebouwd. Dit soort rouw is eigenaardig, maar voor veel mensen herkenbaar. Dat maakt dit gedicht in mijn ogen extra speciaal, omdat het zonder te expliciet te zijn, de vinger op deze zere plek weet te leggen.
Daan Doesborgh, Moet het zo,
Van Oorschot, 64 p. (€ 19,99)
