Ugly Girls – Johanna Lindbäck, Lisa Bjärbo en Sara Ohlsson -

Lelijke meisjes bestaan niet

Constant je rug rechten, constant checken of je haar goed zit en constant denken dat iedereen op je uiterlijk let: dat is iets waar meisjes helaas op jonge leeftijd al bewust mee bezig zijn. Wat zou er dan gebeuren als al die onzekerheden op Instagram worden geplaatst? Dat lees je in Ugly Girls, van Johanna Lindbäck, Lisa Bjärbo en Sara Ohlsson.

door TESSA KELDERMAN

In Ugly Girls maak je kennis met drie jonge meiden: Tilde, Jasmine en Eleni. Als Tilde ontdekt dat van haar een ‘slechte’ schoolfoto op een Instagram-account staat dat Ugly Girls heet, schrikt ze enorm. Hoewel de meeste scholieren er eerst om moeten lachen, duurt het niet lang voordat alle meisjes bang zijn om het volgende slachtoffer te worden. Tilde, Eleni en Jasmine zitten in dezelfde klas, maar praten nauwelijks met elkaar. Toch besluiten ze samen te werken. Iemand moet toch die rotzak achter Ugly Girls vinden?

Ugly Girls snijdt een onderwerp aan waar bijna elk jong meisje zich in kan herkennen. Het gaat namelijk over onzekerheid over je uiterlijk, over je lichaam. Een onzekerheid die eigenlijk pas ontstaat wanneer anderen erover beginnen. Neem Tilde bijvoorbeeld. Zij is zeer uitgesproken en hecht aan het begin van het verhaal weinig waarde aan wat anderen over haar denken, maar op het moment dat haar foto op het Ugly Girls-account verschijnt, verandert dat. Vanaf dat moment gelooft ze dat haar gedachtes over zichzelf honderd procent verkeerd waren; dat ze inderdaad lelijk is.

Het enige dat ik minder sterk aan het verhaal vind, is dat er zoveel aandacht wordt besteed aan het achterhalen wie er achter het account zit, zonder dieper in het probleem de duiken. De persoon achter het account krijgt van alles de schuld – hij heeft natuurlijk ook iets ergs gedaan dat zeker bestraft moet worden – maar het lost het onderliggende probleem niet op. Het echte probleem is dat zoveel mensen het account leuk vinden. Veel scholieren lachen om de foto’s, maken er kleinerende opmerkingen over en sturen zelfs hun eigen foto’s van lelijke meisjes in. Het Ugly Girls-account zou nooit zoveel ‘macht’ hebben gekregen als anderen het niet hadden aangemoedigd. Dat krijgt te weinig ruimte in het boek.

Het taalgebruik van het boek past wel erg goed bij de Young Adultdoelgroep. De auteurs gebruiken korte zinnen en korte hoofdstukken. Er is ook sprake van veel dialoog en is zelfs een aantal hoofdstukken dat volledig uit app-gesprekken bestaat. Hierdoor vlieg je als het ware door het verhaal.

Ugly Girls is een goed geschreven verhaal over sociale media, feminisme en vriendschap, dat je na laat denken over de gevolgen van jouw oordeel over een ander. Het is zeker een goed boek om ter sprake te brengen als het gaat om cyberpesten.