Een rauw verhaal over vriendschap en loyaliteit tussen twee ex-militairen. Hoe lang kun je terugvallen op het verleden, als het heden ver uiteenloopt?
‘Donder op, klootzak,’ vloek ik tegen mijn overgaande telefoon. ‘Je denkt toch godverdomme niet dat ik nog ga opnemen als jij me belt?’
Ruim twintig jaar geleden hadden we acht minuten nodig voor het winnen van de varsity, het begin van een onvergetelijk jaar. De herinneringen aan dat moment op het Amsterdam-Rijnkanaal wankelen. Zelfs het hele seizoen dat volgde biedt niet genoeg tegenwicht om de gebeurtenissen van de afgelopen tijd te vergeten.
‘Focking Guantanamo-aap met telefoonprivileges. Hoe vaak ga je me nog bellen voordat de betekenis van niet opnemen tot je botte harses doordringt?’
Beheerst plaats ik de wreef van mijn voet onder de buik van een om eten jengelende kat en veeg haar in een eenparig versnelde beweging over het parket mijn keuken uit. Veilig buiten het bereik van mijn rechterbeen wacht ze af totdat ik besluit dat het ook voor haar etenstijd is.
Mijn hoofd bonkt. De twaalf uur die achter me liggen zijn, zelf als ik Immo buiten beschouwing laat, scherven van een ontplofte handgranaat die in mijn brein steken. Na geflitst te zijn op de A2 werd ik thuis welkom geheten door een dagvaarding en brieven van advocaten en jeugdzorg. Een stapeltje beschuldigingen van tekortkomingen als ex-partner en gebrek aan verantwoordelijkheid als vader.
‘Regel even dit, bel even die en haal mijn computer thuis op,’ Som ik de opdrachten op die ik tot nu toe gekregen heb. ‘En als ik de computer heb, moet ik de map “nac” opzoeken. Daar staat alles wat ik moet weten om actie te ondernemen. De notitie over de terreurdreiging in Nederland moet direct naar de directeur van de veiligheidsdiensten. Zijn e-mail en telefoonnummer staan in het adressenboek. De aanleiding is natuurlijk dat je daar in Scheveningen van een of andere idioot iets gehoord hebt over een ophanden zijnde aanslag. We moeten nu iets doen of Pinkpop 2019 wordt een drama. We kunnen echt niet langer wachten. Fuck it, man, jouw leven mag dan misschien stilstaan, maar dat van mij draait gewoon door en niet alleen om jou.’
Ik druk een paar tabletten ibuprofen en aspirines uit een strip en spoel ze weg met een restje koude thee. ‘Voor de zekerheid moet ik met het uitgeprinte bestand onder mijn arm naar de nationaal coördinator terrorismebestrijding. Aan hem kan ik vertellen dat aan het einde van de week de Domtoren niet meer overeind zal staan. Die vent ziet me verdomme aankomen. Met een beetje geluk zijn we dan binnenkort weer buren, net als op de kut-kma. Dan kan ik gezellig bij je aankloppen, ware het niet dat dat onmogelijk is omdat ze mij voor mijn eigen veiligheid in zo’n witte blouse met een sluiting aan de achterkant hebben gehesen.’
‘Hé Immo, jongen.’ Alsof er niets aan de hand is en het fijn is om hem weer aan de lijn te hebben, neem ik na een keer of vijf negeren mijn telefoon op en vraag hoe het gaat. Ik lieg dat ik vanwege het spitsuur van de burgerlijkheid, boodschappen, koken en Steven die naar de training gebracht moet worden en nog een handjevol geloofwaardige bezigheidsexcuses niet eerder opnam. Boodschappen, een kind dat er vandaag is en voor zijn training nog moet eten en zo nog een handjevol geloofwaardige alledaagse bezigheidsexcuses.
Niels Roelen, Zwarte vogel, Uitgeverij Volt, 288 pagina's (€ 21,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
