Niet alleen in Nederland was het een slechte zomer, ook Dubai werd getroffen door onverwacht frisse temperaturen. Aangezien een zomer hier normaal gesproken betekent dat het tussen de 45 en 50 graden Celsius is, was het dus in feite een aangenaam milde zomer.
Het is maar een paar dagen warm geweest en zelfs toen kwam de thermometer niet boven de 50 graden. Ondanks dat het heel Nederlands is om over het weer te praten, zou het wijden van een column aan dat onderwerp normaal gesproken toch iets te onbenullig zijn. Echter door het uitblijven van de extreme hitte valt pas op hoezeer het een gegeven is.
De fata morgana’s uit verhalen over wanhopig verloren zielen in de woestijn zijn hier gedurende de zomer een dagelijks fenomeen. Je rijdt over de snelweg met aan beide kanten het woestijnzand dat louter een reservoir van het geweld van de zon lijkt te zijn. Het zand is de verstikkende hitte in tastbare vorm. En dan, ineens, puilt de woestijn over – het kokende zand moet tenslotte ergens heen. In de verte lijkt de weg bedolven te worden door het zand dat over de woestijnranden heen gutst. De auto die honderd meter verderop rijdt, wordt erdoor opgeslokt. Ik zou willen dat ik kon zeggen dat het een interessant gezicht is, maar meestal sta ik er niet bij stil – de airco staat lekker vol aan, op de radio wordt mijn favoriete muziek gedraaid en ik ben onderweg naar een afspraak – zo rijd ik doodleuk mijn ogenschijnlijk dramatische ondergang tegemoet. Het leven wordt aangepast op de hitte en gaat gewoon door.
Waar we in de winter buiten leven, verkassen we in de zomer en masse naar de door airco gekoelde ruimtes, als we ons niet in het verfrissende zwembad bevinden. Dat alles was nu niet nodig, deze zomer was niet noemenswaardig. Daardoor werd juist zichtbaar hoezeer het klimaat verwerkt is in alle verhalen uit deze hoek van de wereld. Meestal blijft het onbenoemd, maar het is er wel. In een Nederlandse roman is het zoiets als vermelden dat het een droge maar bewolkte dag is. Compleet nutteloos. Regen heeft tenminste nog iets romantisch. En de sneeuw lijkt als een deken het landschap en de daarop afgespeelde geschiedenis te bedekken en geeft daardoor makkelijk een sfeer van reinheid en nostalgie. Maar wat heeft de extreme hitte te bieden? Wat vermoeidheid en loomheid misschien, maar verder is het zo gewoon als die saaie dag in Nederland. In de literatuur van het Midden-Oosten is de hitte niet vermeldingswaardig tenzij het alles verorberende zandmonster een nietsvermoedende ziel uit het leven moet nemen. Maar ja, wie gaat dan ook weg bij de airco?
