Quisco is de plaats waar ik ontdekte dat ik mezelf het grootste deel van mijn leven had ontlopen. De waarheid onder ogen zien gaat de een nu eenmaal makkelijker af dan de ander.
Bij mij was het een moeizaam proces dat werd ingezet door drie factoren: toeval, stupiditeit mijnerzijds en het overlijden van mijn oma. Althans, dat dacht ik. Later bleek dat het anders zat.
In het holst van de nacht was ik van huis vertrokken. Ik was al zes uur onderweg en had nog een uur of twee te gaan tot ik Quisco zou bereiken. Ik had mezelf wijsgemaakt dat een verandering van omgeving mij goed zou doen, want ik was al maanden niet meer de persoon op wie ik had leren vertrouwen, maar ik zag ertegenop. West, de stad die ik net had doorkruist terwijl ik me richting het oosten begaf, beloofde weinig goeds. Mijn enthousiasme voor deze trip daalde tot het nulpunt toen ik mij voorstelde in wat voor negorij ik terecht zou komen als het in West al zo triest was gesteld.
Langzaam was ik door de desolate hoofdstraat gereden, waar de gevels van de armetierige winkels en verweerde woningen dezelfde roestkleur hadden als het woestijnzand dat over de asfaltweg dreef. De thermometer in mijn auto gaf tweeënveertig graden aan. Ik nam de laatste lauwwarme slok water en legde de fles op de passagiersstoel. Loom rolde hij tegen het boek aan dat ik gistermiddag van mijn chef had gekregen toen ik op de redactie was om wat spullen te halen, waaronder het dossier van Martha Mulder, de verdwenen huisarts van Quisco. Dossier was eigenlijk een verkeerde benaming. Het was een bescheiden mapje, samengesteld door een collega die vorige week een artikel over Martha Mulders verdwijning had geschreven. Terwijl ik het in mijn tas liet glijden, liep mijn chef voorbij.
‘Hier, het enige wat ooit over Quisco is gepubliceerd. Je zult het nodig hebben want ze zijn daar zo gesloten als oesters,’ zei hij en gooide me een boek toe. Ik kon het nog net ontwijken, en met een plof belandde het op de grond. ‘Verdomd interessante materie,’ riep hij er lachend achteraan.
Aan mijn voeten lag een dun boek met een donkerrode stoffen omslag. Een geschiedenis van Quiscostond erop, in het lettertype dat ik herkende van boeken die bij mijn oma in de kast hadden gestaan. Ik sloeg het open. Het betrof een eerste – en hoogstwaarschijnlijk laatste – druk van een paar decennia geleden. In het voorwoord schreef de auteur dat hij, door de zwijgzaamheid van de lokale bevolking, bar weinig over Quisco te weten was gekomen en zijn eigen interpretatie erop los had gelaten. Ik vond dat een zwaktebod en betwijfelde het nut van dit naslagwerk. Desalniettemin stopte ik het in mijn tas.
Boekgegevens
Daan Hermans, Het bedrog van Quisco, Uitgeverij Ambo|Anthos, ISBN 978 90 263 2942 5 (€ 15,00)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
