Jarenlang was Lex Jansen de uitgever en het gezicht van De arbeiderspers. Sinds een jaar is hij directeur van het door hem opgerichte Magonia: uitgeverij en centrum voor schrijfbegeleiding.
In de gang staan dozen met glazen, het cateringbedrijf heeft zojuist de schalen met hapjes gebracht, en de werkstudenten hebben de flessen al uit de ijskast gehaald en strategisch achter de aan elkaar geschoven tafels in de spiegelzaal gezet. Op de gracht staat een kleine vrachtwagen dubbel geparkeerd, want de hoge borreltafeltjes moeten worden uitgeladen. Er heerst een zenuwachtige drukte, kenmerkend voor de uren voorafgaand aan een boekpresentatie. Er is een nieuw boek en dat moet gevierd worden!
Er zijn periodes dat ik drie of vier keer in één week naar een boekpresentatie ga, terwijl vrienden en familieleden die ik pijnlijk verwaarloos me argwanend vragen waarom ik voor de zoveelste keer een verjaardag of eetafspraak afzeg. En dan is er ineens dat moment waarop een auteur vertwijfeld zegt: ‘Moet dat echt, een presentatie?’
De publicatie van een nieuw boek is een feestelijke aangelegenheid, maar het is de vraag of een presentatie wel de beste manier is om het te vieren. De auteur heeft pijn in zijn buik van de zenuwen, is urenlang bezig met de best mogelijke speech, terwijl zijn of haar partner nog snel even de stad ingaat om een kraakhelder overhemd te halen, waarvan de bovenste knopen ook echt dicht kunnen. Familieleden komen te vroeg naar de uitgeverij, zó opgelucht zijn ze dat de schrijver niet langer alleen een figuur achter een tafel is, maar iemand die achter een microfoon plaatsneemt en een dankwoord zal uitspreken. Bij een boekpresentatie gaat het om de mensen die komen: de collega-schrijver, de vage kennis, het liefst iemand die wel eens op televisie is, of die ene journalist die ervoor kan zorgen dat er in zijn krant aandacht zal zijn voor de nieuwe titel. De auteur raakt verlamd van angst bij de gedachte dat er niemand komt. Hoe laat opent de uitgever de bijeenkomst? Laten we nog een kwartiertje wachten. Zouden er niet ook medewerkers van de uitgeverij komen? Roep ze dan even! En dan is er toch dat moment. De redacteur looft de tekst en de volharding van zijn schrijver. De auteur bedankt iedereen die hem de ruimte heeft gegeven om te werken. Het eerste exemplaar, het applaus. Flitslichten. De foto’s komen direct op Facebook en Twitter. De eerste retweets zijn een feit. De wereld is veranderd, want er is een nieuw boek om van te houden. En weer hoor ik dat stemmetje: ‘Moet dat echt, een presentatie?’
