Maire gaat een semester naar een kostschool in Schotland, waar ze al snel nieuwe vriendinnen maakt. Die zijn allemaal lid van een heksencoven. Wat is de dreiging die ze over de school voelt hangen..?
De buschauffeur nam scherp een afslag en Maire schoof met een klap tegen het raam. Ondanks de bochten bleef Brian flink gas geven. Gelukkig was er het uitzicht om haar af te leiden. Geen woorden konden omschrijven hoe mooi en ongerept het was. Heuvels, bossen zover je kon kijken en een onvoorstelbare kleur paars – waarvan Maire wist dat het heide was – die als een deken over het landschap lag.
‘Lassies en lads,’ kraakte Brians stem door de intercom. ‘We zijn onderweg naar jullie kostschool, Taigh Cloiche: met een halfuurtje verwacht ik de bus te kunnen parkeren. Ik ben Brian Brown, een van de House Parents van de school. Zoals jullie ongetwijfeld hebben meegekregen heeft elk Huis een aantal medewerkers in dienst die jullie verblijf zo aangenaam mogelijk moeten maken. En voor nu: geniet van het uitzicht en onze lokale muziek!’
Onmiddellijk hoopte Maire dat Brian Brown haar House Parent zou worden, ondanks de schelle doedelzakmuziek die hij nu op standje doof door de bus liet galmen.
Ondertussen begon iedereen een beetje te wennen aan Brians rijstijl – of het gebrek daaraan – en Maire haalde haar telefoon uit haar tas en zette haar internet aan. Onmiddellijk kwam er een stroom aan berichten binnen. Zo had haar moeder haar succes gewenst en geëist dat ze zou bellen zodra ze voet op Schotse bodem had gezet.
Terwijl het landschap voorbij flitste, zakte Maire langzaam weg. Ze schrok wakker toen de bus door een kuil reed en iedereen op z’n stoel liet stuiteren.
Maire keek om zich heen en zag dat het landschap veranderd was. Om haar heen nieuwe heuvels, nog meer bos en een ruiger landschap van rotsen. En daar, in de verte tussen de bomen door, zag ze het gebouw dat ze herkende van de foto’s. Meteen drukte ze haar neus tegen het raam, terwijl Brian Brown de bus de oprit op stuurde. De campus, omringd door muurtjes van gestapelde stenen, was te bereiken via een lange laan met aan weerszijden eeuwenoude eiken.
Een geluidje van opwinding ontsnapte uit Maires mond. Het was niet langer een droom: ze waren er echt!
De haag van bomen brak open en een enorm grasveld spreidde zich voor hen uit als een reusachtige groene deken. Aan de andere kant van het gazon stond hét gebouw waar het allemaal om draaide. Het was opgetrokken uit kalksteen en een imposante drie verdiepingen hoog. De zon glinsterde in de vele ramen.
Taigh Cloiche: haar nieuwe thuis.
Met open mond keek Maire om zich heen terwijl Brian de weg volgde en de bus stilzette op een grote, ronde oprijlaan voor het hoofdgebouw. In het midden stond een gigantische grote eikenboom, die een schaduw wierp over het bordes.
Een vrouw met een knielange, geruite rok en een keurige, crèmekleurige blouse stond hen op te wachten halverwege het bordes. Ze bestudeerde de nieuwe leerlingen als een havik, maar haar ogen stonden vriendelijk. Haar tijdloze verschijning – ze kon veertig zijn, maar ook zestig – straalde een en al gezag uit. Van haar donkere pumps tot haar strak naar achteren getrokken knot, die met een met parels bezette klem was vastgezet.
‘Bedankt, Brian,’ zei de vrouw met een Schotse tongval toen hij de deuren opengooide en iedereen veilig en wel voor haar op het plein stond. Haar stem was zangerig en ze gebruikte precies de juiste toon om aan te geven dat je bij haar niet met smoesjes hoefde aan te komen.
‘Ze doet me denken aan een kat die elk moment d’r nagels in je kan zetten,’ fluisterde Charlotte in Maires oor. Die grinnikte om de vergelijking, maar hield meteen haar mond toen de rectrix een blik hun kant op wierp.
Emmy van Ruijven, Vloek van vuur en schaduw, Dutch Venture Publishing, 300 pagina’s (€ 18,95)
Verschijnt 30 maart 2023
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
