Het onmogelijke leven is een imponerende Young Adult over een meisje, haar homoseksuele vriend én de jongen die verliefd is op hen allebei…
Eerste schooldagen waren per definitie geen lolletje, en deze vormde geen uitzondering. Het had Mira een goed idee geleken om Sebby mee te vragen, die eerste ochtend, maar zodra ze hem had zien zitten op de bank onder aan de heuvel waarop het hoofdgebouw van het St. Francis stond, wist ze dat ze zich vergist had. Hij herinnerde haar aan haar andere leven, haar echte leven, het leven waarvoor er hier geen plaats was.
Het was ongewoon heet voor september, en de wol van haar uniformrok lag klam en kriebelig tegen haar benen. De panty’s die ze eronder droeg om te voorkomen dat haar dijen tegen elkaar schuurden als ze begon te zweten, hielpen ook niet bepaald. Dit weer hoorde bij een geïdealiseerde, eindeloze zomer uit iemands kindertijd. Blauwe lucht, stralende zon, 28 graden. Een dag voor ijsjes en waterglijbanen, om in slaap te vallen in het gras met een smeltende calippo in je hand.
‘Zouden ze hier eigenlijk geen groot ijzeren hek moeten hebben, of zo, om het schorriemorrie buiten te houden?’ vroeg Sebby. Hij lag met zijn hoofd op haar schoot en frunnikte aan de plooitjes van haar rok.
‘Ik denk dat wij het schorriemorrie zijn’, zei ze.
‘Precies.’
Als ze haar kleren vandaag zelf had mogen uitkiezen, zou alles vast een stuk makkelijker geweest zijn. Misschien was ze gegaan voor haar zijden muumuu-jurk met pofmouwtjes, rood met een witte bamboeprint, in combinatie met een neongele riem en groene instappers. Roze lippenstift, zilverkleurige nagellak. Dan zou ze zich tenminste beschermd gevoeld hebben door het harnas van een van haar esthetische creaties – ‘hippe cruiseschip-oma gaat uit de bol’, noemde ze die outfit. Of misschien had ze, om haar terugkeer op de schoolbanken luister bij te zetten, voor de ‘stijlvolle bibliothecaresse-look’ gekozen, een bruine A-lijn hemdblouse van chiffon met kraagstrik, onder een gehaakt vestje. Maar het uniform was er om iedere vorm van individualiteit uit te wissen, om de leerlingen van het St. Francis te beschermen tegen wat het schoolreglement ‘onbetamelijke kledij voor al wie het instituut vertegenwoordigt’ noemde. Dus had ze gedaan wat ze kon. Zilverkleurige nagels, maar geen lippenstift. Zonder de kleren zou toch niemand de ironie van zuurstokroze lippen snappen. Haar haren had ze in een hoge, rommelige dot gebonden met een lint dat langs haar hals naar beneden bungelde, felgroen tegen haar bruine huid. Boven het lint piekten haar krullen alle kanten op, alsof ze zich met alle geweld weer vrij wilden worstelen – en dat was precies hoe Mira zich voelde.
Op haar vorige school had ze mogen dragen wat ze maar wilde. Maar dat was dan ook geen privéschool geweest. Mountain View High, of MouVi, zoals de leerlingen het noemden (dat wil zeggen, de leerlingen die genoeg op hun school gesteld waren om dat koosnaampje te gebruiken) was de overheidsschool waar Mira de afgelopen tien jaar op gezeten had. Helaas was MouVi niet in staat geweest om Mira’s ‘bijzondere situatie’ het hoofd te bieden. Dat hadden ze haar duidelijk te kennen gegeven. Ze was er negen maanden weggebleven, en daarna was het St. F als compromis uit de bus gekomen.
Boekgegevens
Kate Scelsa, Het onmogelijke leven, vertaling: Lies Lavrijsen, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2623 4 (€ 16,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie december 2015
