Kruip mee in het hoofd van de dader in deze ijzersterke psychologische thriller!
Zoersel, maandag 28 februari, 20.14 uur
Haar hoofd voelde wazig, maar Ella besefte meteen dat er iets niet klopte toen ze wakker werd. Haar nek deed pijn en ze zat in een onnatuurlijke houding. Ella viel nooit zittend in slaap. Meer nog, ze lag meestal nog uren te woelen in bed vooraleer ze eindelijk effectief in slaap raakte. Gealarmeerd schoot ze overeind. Of dat probeerde ze toch. Haar handen weigerden dienst en ze schudde haar hoofd om haar gedachten helder te krijgen.
Doe je ogen open, maande ze zichzelf aan. Het was een simpele taak, maar om de een of andere reden slaagde ze er maar niet in om haar ogen lang genoeg te openen, zodat ze kon kijken wat er aan de hand was. Ze stopte met wroeten en hoorde haar eigen gehijg, dat haar vreemd in de oren klonk. Ver weg, alsof het geluid door iemand anders geproduceerd werd. Wakker worden was sowieso niet haar favoriete moment van de dag, maar het was nog nooit eerder zo uitputtend als nu. Ella dwong zichzelf om enkele keren diep adem te halen en muisstil te blijven zitten. Want ze zat effectief neer, en het was niet in de comfortabele fauteuil die ze recht voor haar televisie had geïnstalleerd. Ze wiebelde voorzichtig en voelde hoe haar achterwerk stijf geworden was door op de harde, houten stoel te zitten.
Ik zit hier dus al wel even.
Geconcentreerd probeerde Ella haar ogen opnieuw open te krijgen, maar haar oogleden zakten telkens weer naar beneden. De ruimte waarin ze zich bevond flitste elke keer kort voorbij, maar het lukte haar niet om haar omgeving te plaatsen. Haar hoofd hing naar beneden en vanuit haar ooghoeken zag ze de betonnen vloer. Gepolierd, zoals de vloer in de garage bij haar appartement. Zelf had ze geen wagen en deed ze alles met de fiets. In Mortsel was dat sowieso sneller, daar stond je hoe dan ook stil als je met de auto vertrok.
Ze wilde over haar gezicht wrijven om zichzelf wakker te krijgen en haar oogleden omhoog te trekken, maar een ruw touw sneed in haar polsen.
Shit, dit klopt niet.
De adrenaline die door haar lijf schoot nu ze besefte dat er iets grondig mis was, zorgde ervoor dat ze haar hoofd lang genoeg kon opheffen om rond te kijken. Ze zat op een houten stoel. Niet alleen haar handen waren achter haar rug vastgebonden, ook haar voeten werden met een strakke knoop tegen de stoelpoten gedwongen.
Ella’s ademhaling versnelde en ze stond zichzelf toe om haar ogen enkele seconden te sluiten om op krachten te komen.
Ze probeerde haar gedachten te ordenen, maar hoe hard ze ook haar best deed, ze kon zich niet herinneren hoe ze hier terechtgekomen was. De knopen aan haar handen zaten net zo strak als die aan haar benen en Ella voelde paniek over zich heen golven.
Oh God, ik zit vast.
Ze slikte.
Iemand heeft mij dit aangedaan. Denk na, Ella. Je moet hier weg.
Haar eigen aanmoedigingen hielpen haar bij een nieuwe poging om haar omgeving in zich op te nemen. De ruimte was klein en de muren bestonden uit grijze betonblokken. Ze kreeg haar hoofd niet ver genoeg opgeheven om naar het plafond te kijken, maar het rook er muf, alsof het er vochtig was.
Een kelder. Ik zit opgesloten in een kelder.
Lotte Leenaerts, Gebroken stemmen, Pelckmans Uitgevers, 312 pagina’s (€ 22,00)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
