Ga als een rivier is een onvergetelijk verhaal over verlangen, liefde, verraad en vrouwelijke veerkracht. Voor wie heeft genoten van Daar waar de rivierkreeften zingen.
‘Hup! Juuu! Wegwezen!’ schreeuwde ik, maaiend met mijn armen. Abel kwam geen centimeter van zijn plaats. Ik bleef tegen hem schreeuwen, maar ondertussen speelde ik met het idee om hem bij me te houden. Als ik opsteeg en met hem de bergen in trok, had ik zowel een transportmiddel als de troostende aanwezigheid van een vriend, maar ik had al genoeg problemen veroorzaakt. Al wilde ik Abel nog zo graag bij me houden, ik kon papa zijn paard niet afpakken en wilde Abel niet in gevaar brengen in de onbekende wildernis. Met tranen in mijn ogen raapte ik een steen ter grootte van een honkbal op en gooide die in de richting van Abels bil. Hij schrok en zette een paar stappen naar voren toen de steen vlak achter zijn achterbenen neerkwam. Ik gooide nog een steen, die hem vlak boven zijn staart raakte. Daarna gooide ik er nog een, en nog een, snikkend omdat ik een dier waarvan ik hield zoiets ongerijmds aandeed. Uiteindelijk begon hij angstig en met tegenzin de heuvel af te sjokken. Af en toe keek hij om, alsof hij een vraag wilde stellen, maar niet wist hoe hij dat moest doen.
Ik had me altijd goed gedragen. Ik was gehoorzaam en behulpzaam geweest en had altijd respect getoond voor mensen die ouder waren dan ik. Ik had in mijn bijbel gelezen. Ik had perziken in de oogstmanden gelegd alsof elke perzik van dun glas was gemaakt. Ik had gezorgd dat het huis schoon bleef, de magen werden gevuld, de was werd opgevouwen en de boerderijdieren werden verzorgd. Ik stelde niet veel vragen en zorgde ervoor dat anderen me nooit hoorden huilen. In mijn eentje had ik een manier gevonden om zonder moeder verder te gaan. En toen was ik op de kruising van North Laura en Main Street een ongewassen vreemdeling tegengekomen en verliefd geworden. Net zoals een enkele regenbui de oevers van een rivier kan wegspoelen en haar loop kan veranderen, zo kan een toevallige gebeurtenis het leven van een jonge vrouw bepalen – en uitwissen wie ze daarvoor was.
De tranen stroomden over mijn wangen toen ik schreeuwend de ene steen na de andere gooide. Ik smeet al mijn angst en mijn verdriet naar het arme paard. Abel was in zijn leven alleen maar loyaal en gehoorzaam geweest, net zoals ik voordat ik Wil leerde kennen. Elke steen die ik naar hem gooide, leerde hem wat ik had ontdekt: dat elk grammetje goedheid op de wereld teniet wordt gedaan door twee gram kwaad. Je kunt een braaf meisje zijn, een braaf paard, je kunt gehoorzamen, je kunt liefhebben, maar verwacht niet dat de wereld je billijk behandelt als je zelf billijk bent.
De laatste steen raakte Abels kaak, waardoor hij tot mijn ontzetting begon te bloeden. Over de heuvel draafde hij naar beneden, weg van het meisje dat ooit lief voor hem was geweest. Ik liet me op mijn rugzak vallen en barstte in tranen uit. Precies op dat moment weken de wolken uiteen en maakte de zon, die net op zijn hoogste punt was aangeland, een zoute korst van mijn tranen.
Shelley Read, Ga als een rivier, vertaling: Mieke Trouw-Luyckx, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 320 paginas (€ 22,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
