De thriller De juiste man speelt zich af in de advocatuur. Oscar krijgt bezoek van een nieuwe cliënt op de vrije dag van zijn secretaresse.
Met haar zesendertig jaar was Marjet Venen de oudste secretaresse die hij ooit op een sollicitatiegesprek had uitgenodigd. Haar haar hing een beetje druilerig over haar schouders en de rode, rechthoekige bril was allang uit de mode, maar de stelligheid waarmee ze zei dat ze nauwkeurig, punctueel en betrouwbaar was, maakte alles goed en hij nam haar aan. Ze was zijn zevende secretaresse sinds zijn ‘doorstart’ en pas nu, twee jaar voor zijn pensioen, had hij het begrepen: de beste secretaresses waren moeder.
Hij zette koffie in de kitchenette van het secretariaat en terwijl hij hoorde hoe Loes haar papieren uit haar tas haalde, probeerde hij zich opnieuw voor de geest te halen welke zaak het betrof. Al snel verloor hij zijn concentratie: hij had geen idee waar de suikerklontjes en de koffiemelk zich bevonden, en zoekend achter de theedoosjes in het keukenkastje vloekte hij binnensmonds.
Aan zijn bureau sloeg hij een pagina van zijn blocnote om. ‘Zal ik eerst uw gegevens noteren?’
Loes’ geblader hield abrupt op. ‘Maar heeft u mijn e-mail dan niet ontvangen? Ik heb u vorige week vrijdag alles al toegezonden, ook een kopie van mijn paspoort en mijn adresgegevens.’
Ik kán helemaal niet zonder ondersteuning op vrijdag, dacht Oscar. Met een schuin oog keek hij naar zijn agenda, om zich ervan te vergewissen dat zijn cliënte vandaag de enige afspraak was.
‘Uitstekend, dan kunnen we meteen aan de slag,’ zei hij. ‘Vertelt u maar waar u precies voor komt, ik luister.’
‘U heeft mijn dossier nog niet gelezen dus?’ vroeg Loes zacht.
Oscar keek naar de kop koffie die hij haar had voorgezet en zag een bruin spatje op de zijkant zitten. Daarna keek hij haar aan. Deze vrouw, met haar licht vermoeide oogopslag en een jasje dat ze waarschijnlijk speciaal voor de gelegenheid had aangetrokken, moest ongetwijfeld hard werken voor haar gezin maar werd geconfronteerd met ontslag. Ze kwam op hem over als een zachtmoedige, intelligente vrouw die de allerbeste arbeidsrechtadvocaat verdiende die er te krijgen was. Wat ze kreeg was een lapzwans die afgelopen nacht tot twee uur had zitten gamen, haar dossier niet had bestudeerd, en geen idee had dát hij een intake had, laat staan waar de zaak over ging. Hij moest de neiging onderdrukken om mevrouw Van der Wetering niet met duizend excuses onmiddellijk door te verwijzen naar de beste concurrent die hij kende.
‘Neemt u mij niet kwalijk, ik heb helaas te maken met een personeelswijziging, waardoor er een kleine achterstand is ontstaan. Als u mij toestaat dan neem ik de toegezonden documentatie nu ter plekke door.’
Laf, laf, laf, dacht Oscar toen hij was uitgesproken.
Loes knikte en overhandigde hem enkele documenten. ‘Alstublieft, mijn arbeidscontract en de ontslagbrief.’
Hij nam de documenten aan en zette zijn leesbril op. Nog steeds was hij misselijk van zijn eigen gedrag, hij kon zich maar met moeite op de tekst concentreren. Hij begon met de ontslagbrief. Zijn ogen dwaalden eerst diagonaal over het papier, houvast zoekend aan een woord, een haakje waardoor hij weer bij de les zou komen. Langzaam legde hij het eerste blaadje op tafel, en met een luide zucht die hem ontsnapte voor hij er erg in had liet hij zijn bureaustoel langzaam naar achteren veren.
Toen zijn oog op de afzender viel, schoot hij meteen weer naar voren.
Boekgegevens
Max van Olden, De juiste man, Uitgeverij Ambo Anthos,280 pagina’s (€ 19,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie februari 2017
