Altijd vandaag vertelt het prachtige en indringende verhaal van een voettocht naar Santiago de Compostella. Rode draad is de transformatie die iedere pelgrim ondergaat. Niet door een wonder, niet door plotselinge genade, maar door het lopen zelf.
‘Waarom loop je? Welke antwoorden zoek je? Vind je het prettig om alleen te zijn? Wat levert je dat op? Waar denk je aan als je loopt? Wat is je doel?’ Pater Tobias zit tegenover me, aan een van de lange tafels in de refter. Vanachter zijn stalen brilletje kijkt hij me met zijn donkere ogen aan. Ik schat dat hij net zo oud is als ik. We hebben zojuist ontbeten, vijf monniken en ik. De andere vier hebben me gegroet en een goede tocht gewenst. Ik luister. En denk na.
‘Dat weet ik niet zo goed. Ik weet niet welke vragen ik heb, laat staan dat ik antwoorden weet. Ik loop om beter te worden. Om mijn burn-out te boven te komen. Om sterker te worden. Om mijn cynisme kwijt te raken, om weer vertrouwen te krijgen in mijzelf, in anderen.’
‘Ik denk dat ik je wel begrijp. Laat je geen doelen aanpraten, geen antwoorden aanpraten. En ook geen vragen. Het is jouw leven. Het is jouw pelgrimsweg, het is jouw tempo en het is jouw doel. Het is jouw Santiago, waar dat ook ligt.’
We praten over lopen en alleen zijn. Over doelen stellen. Over terugkijken, zelfverwijt. Over ontmoetingen. Het is een goed gesprek, al snap ik niet alles wat hij zegt.
We spreken over lopen en rusten.
‘Rust’, zo brengt pater Tobias naar voren, ‘betekent dat je echt niets doet. Dat je van niemand een opdracht aanneemt. Dat je van niemand een doel overneemt.’
Hij vertelt zijn eigen geschiedenis. Hij vertelt over ambities en toekomstplannen waar na een ernstige ziekte een kruis door kon.
‘Je hoeft jezelf geen vragen te stellen. Het is helemaal niet erg dat je niet weet wat je wilt. Pieker daar niet over. Loop. Loop maar. Op een dag zul je merken dat het ritme van je leven, het ritme van je gedachten, zich voegt naar het ritme van je stappen. Als je verder komt, ga je begrijpen dat het niet gaat om wat je wilt, maar om wat je krijgt. Ontvang dat met een blij gemoed en met vertrouwen. Je zult ervaren dat wat je ontvangt hetzelfde is als wat je wilt. Dat is geluk. Het geluk van de pelgrim.’
Het is al halverwege de ochtend als we elkaar een hand geven.
‘Je bent tevreden en gelukkig als je je niet verzet tegen wat er gebeurt. Dat geluk wens ik je toe en ik weet zeker dat je het zult ontvangen als je Santiago bereikt. Het ga je goed!’
Vandaag geen etappe naar Lünen. Het is te laat geworden om nog te lopen. Na mijn afscheid van het klooster loop ik direct naar het station. Ik neem de trein naar Münster. Zo neemt het besluit zichzelf en hoef ik er niet over na te denken. Ik ga weer naar huis. Morgen heb ik een afspraak in het ziekenhuis, met de revalidatiearts. Maandag heb ik een afspraak met de psycholoog.
(…)
Een week ben ik thuis geweest. Vandaag neem ik de trein van Nijverdal via Enschede en Münster naar Werne. Ik loop verder…
Wim Diepeveen, Altijd vandaag. Lopen naar het einde van de wereld, Uitgeverij Palmslag, 360 pagina's (€ 24,95)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
