De Spaanse journalist Luis is zijn werk en zijn huwelijk zat, en het enige lichtpuntje in zijn leven zijn de jaarlijkse ontmoetingen met zijn Mexicaanse minnares Camila bij een conferentie in Austin, Texas. Dit keer stuurde ze hem echter het bericht: ‘Laten we het hierbij houden, laten we de herinnering koesteren.’ In een lange brief aan haar probeert hij juist dat te doen.
Door Mirjam Mulder
Jacobo Bergareche, een Spaanse schrijver, onderzocht in Austin, Texas, vier jaar lang de privécorrespondenties van schrijvers als William Faulkner. Diens liefdesbrieven aan zijn minnares Meta Carpenter inspireerden hem tot het schrijven van de originele brievenroman Perfecte dagen.
In deze roman zoekt Luis na het bericht van Camila zijn heil in een universiteitsarchief in Austin, waar ook hij op de correspondentie tussen Faulkner en diens geliefde stuit. Hij raakt geobsedeerd door de de brieven en de vurige passie die uit de woorden, en soms tekeningen, spreekt: ‘(…) we zien een man wiens schrijftalent hem de Nobelprijs zal opleveren alles uit de kast halen voor één enkele lezeres.’ Vooral de brief waarin Faulkner een soort storyboard tekent van een doodnormale en toch perfecte dag die hij doorbracht met Meta, spoort hem aan om ook aan de hand van een aantal tekeningen een brief te schrijven aan Camila over de meest perfecte dag die hij met haar deelde. Van het moment dat ze voor het eerst naast elkaar wakker werden naar het ontbijt met breakfast taco’s, een romantisch boottochtje over het Lady Bird Lake tot een dansavond in een echte honky-tonk-cowboybar.
Het zijn niet de gebeurtenissen die deze roman zo bijzonder maken, maar de overpeinzingen die Bergareche erdoorheen sprenkelt, en vooral de manier waarop hij ze neerpent. We deinen mee op de stream of consciousness van de hoofdpersoon, die zijn woorden richt aan zijn geliefde. Dit doet hij vaak met mooie – en soms ook wat zoetsappige, waar hij zichzelf meteen op afrekent – metaforen. Zo schrijft hij: ‘(…) toen jij op mijn pad kwam, voelde mijn leven als een enorm schip, beladen met opgestapelde containers, sommige vol giftige resten, andere vol vervlogen dromen (…). Een schip dat tergend langzaam over een te grote oceaan voer.’ De ontmoeting met Camila bracht zijn ‘schip’ weer in balans, waardoor het eindelijk de haven kon bereiken tientallen containers kon lossen.
Maar ook een affaire zal uiteindelijk een sleur worden, concludeert Luis dankzij de brieven van Faulkner. En het is daarom wellicht beter om die op het hoogtepunt af te breken, voordat de verveling dat kan doen. Eindelijk begrijpt hij de zin uit Faulkners beroemde roman The Wild Palms: ‘between grief and nothing, I will take grief’. Want de pijn die hem nu rest is een onweerlegbaar bewijs van de perfecte dagen die ze samen hebben gedeeld.
Bergareches brievenroman is een originele meditatie in wervelend proza over liefde, verveling, en hoe levens zich met elkaar verweven en onvermijdelijk weer uit elkaar gaan.
Jacobo Bergareche, Perfecte dagen, vertaling: Nadia Ramer, Uitgeverij Wereldbibliotheek, 192 pagina’s (€ 21,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie januari 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
