Een roman over een norse zakenman en een eigenzinnige modeontwerpster die met frisse tegenzin een hond delen? Ja, graag! In Neem mij mee van Sarra Manning vliegen de hondenharen (én romantische gevoelens) je om de oren, maar het oh zo leuke concept blijft in de uitwerking een beetje, eh… braaf.
Door Joyce Guntlisbergen
Hoewel het natuurlijk gaat om de romantiek, is deze roman met recht een ode aan de hond te noemen: niet alleen Will en Margots eerste ontmoeting draait om de eigenwijze Staffordshire-bulterriër genaamd Blossom, maar ook de rest van hun verhaal is doorspekt met details over Blossoms karakter. Haar ontwikkeling van getraumatiseerde adoptiehond tot lieftallig monster wordt uitvoerig besproken en er zitten een hoop herkenbare elementen in, zoals scherpe hondenellenbogen in je dij en het volume van je televisie op hoog om gesnurk te overstemmen. Het is echt genieten voor hondenbezitters (of, in mijn geval, groothondbezitter: Berner sennenhond van 55 kilo schoon aan de riem).
Margot en Will leren elkaar kennen op het moment dat Blossom door Margot uit het asiel geadopteerd wordt. Omdat Margot Blossom niet onmiddellijk mee kan nemen gaat de hond, dankzij wat bemoeienis van de asielhoudster, met Will mee naar huis. Voor één week, is de afspraak… maar ook Will wordt verliefd op Blossom en uiteindelijk proberen ze het als ‘deelbaasjes’. ‘Inmiddels leek delen hem een betere oplossing. Zelfs als dat betekende dat hij haar moest delen met Margot, die – in therapeutenjargon – de emotionele bandbreedte had van een achtbaansweg waarvan de spitsstrook ook nog eens zestien van de vierentwintig uur geopend was.’
Wat een grappige en broeierige zoektocht naar een succesvol deelbaasjesschap had kunnen worden, is vooral een vinnige, eindeloze discussie tussen de twee. Ze vinden elkaar zó onaardig dat er pas na ruim honderd pagina’s iets van beleefdheid ontstaat en daarna is het nog een lange, eentonige weg naar aantrekkingskracht. Het kenmerkende enemies-to-loverselement (Ik vind je héél aantrekkelijk, maar dat zal ik nooit toegeven!) had sterker aangezet kunnen worden.
Will is het type lang, knap en chagrijnig, maar nergens wordt uitgelegd waaróm hij zo nors is. Zijn gezonde dosis daddy issues komt pas na driehonderd pagina’s goed aan bod, waardoor Blossom eigenlijk meer ontwikkeling doormaakt dan haar baasje. Margot verlangt naar kinderen, hoort haar biologische klok tikken en rouwt om haar ouders, die tientallen jaren geleden zijn overleden. Het is niet helemaal duidelijk waarom dat verdriet zo’n grote rol speelt in haar pogingen Will niet toe te laten in haar hart.
Zowel in de grote lijnen als op detailniveau laat de romantische verhaallijn dus iets te wensen over. Hou je van diepgang of vuur in romances, dan kun je dit boek beter laten liggen. Zoek je echter een zoetsappige roman met een glansrol voor de trouwe viervoeter, dan is deze makkelijk weg lezende titel iets voor jouw zomerlijstje!
Sarra Manning, Neem mij mee, vertaling: Erica Feberwee, Uitgeverij Fontein, 384 pagina’s (€ 20,00)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
