Weggestuurd worden naar een oma die je nooit hebt gezien en die in een afgelegen dorpje in Nigeria woont zonder wifi, elektriciteit en wc’s die doorspoelen, is voor veel twaalfjarigen een nachtmerrie. En waarschijnlijk ook voor veel volwassenen. Maar voeg daar een beetje mythologie, magie en de Yoruba-cultuur aan toe en je hebt een onvergetelijk avontuur zoals je dat nog niet eerder hebt gelezen. Efua Traoré schreef met Kinderen van het drijfzand het boek dat ze miste, als een ode aan de verhalen uit haar kindertijd.
Door Oglaya Doua
Simi’s moeder moet voor een opleiding een paar weken naar Londen en omdat ze ertegen opziet dat Simi haar zomervakantie doorbrengt bij haar vader en zijn nieuwe vriendin, heeft Simi de pech dat haar bestemming voor de zomer Ajao is, het dorp van haar oma Iyanla. Midden in het oerwoud moet Simi zien te overleven zonder telefoonbereik bij een oma van wie ze geen idee had dat ze bestond. Ondanks de waarschuwingen van haar oma, voelt Simi zich op onverklaarbare wijze aangetrokken tot het verboden meer, waarin ze een verborgen wereld ontdekt.
Ik leef voor familiedrama. En wat is sappiger dan een moeder die haar kind niet vertelt over haar oma? Natuurlijk is het daarom niet verbazingwekkend dat Simi erachter wil komen wat er tussen haar moeder en oma is gebeurd. Het contrast tussen de twee generaties en de grote stad Lagos en het kleine dorp Ajao loopt als een rode draad door het boek. Traoré beschrijft heel mooi hoe Simi en Iyanla dichter tot elkaar komen, ook al komen ze van verschillende werelden. Doordat ze meer van haar familiegeschiedenis komt te weten, leert Simi een andere kant van zichzelf kennen.
Daarnaast geeft de setting ook enorm veel sfeer aan het verhaal. Vooral het mysterieuze van Ajao plaatst alle verhalen van Iyanla over godinnen en verloren kinderen in een context die veel toevoegt aan de spanning van het verhaal: ‘De duisternis was angstaanjagend. De wind huilde door de boomtoppen, en het ritselen en zwiepen van duizenden natte bladeren klonk afschuwelijk.’
Aan de ene kant is het mooi dat Traoré veel aandacht heeft voor de menselijke relaties in het verhaal. Aan de andere kant betekent dat dat de actie van het verhaal, zeker in het begin, langzaam op gang komt. Maar het kleurrijke taalgebruik en de leuke personages maken een hoop goed.
Kinderen van het drijfzand is een hartverwarmend en spannend avontuur met veel sfeer en een aanrader voor iedereen die van magie houdt en een kleurrijk decor. Met Traoré heeft de jeugdliteratuur een fantastische auteur erbij.
Efua Traoré, Kinderen van het drijfzand, vertaling: Tjalling Bos, Uitgeverij Leopold, 264 pagina’s (€ 17,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
