Boekfragment: Robin en God -

Papa en mama geloven niet in God. Dat is lastig. Gelukkig logeert opa bij Robin. Opa gelooft wel in God en hij weet er vrij veel van.

Robin wordt wakker. Hij hoort mama’s stem. Mama fluistert dat Robin op moet staan. Hij moet naar school. Het is ochtend.
Maar Robin ligt nog zo lekker, zo warm onder de dekens. En hij heeft zo mooi gedroomd! In zijn droom stond hij bij het raam. Hij keek naar de sterren en zag een ontzettend heldere ster. Zó helder was die ster, dat Robin heel zeker wist…
‘Robin,’ zegt mama nu iets harder, ‘opstaan! En je moet even naar buiten kijken. Daar is het zó mooi!’
Mooi buiten? De ster natuurlijk!
Opeens is Robin klaarwakker.
Het was helemaal geen droom!
Robin springt uit bed en rent naar het raam. Hij wil zo graag de heldere ster nog eens zien. Hij wil zo graag dat Knor de ster ziet. Hij roetsjt het gordijn open, en…
De wereld is betoverd.
Het is nog donker, maar de tuin geeft licht. De grond geeft licht, de bomen geven licht, en al hun takken geven licht. Wit licht.
Het heeft gesneeuwd!
Robin rent terug naar zijn bed en sjort Knor onder de dekens vandaan. Knor heeft zich aan het voeteneind verstopt. Knor hoeft niet naar school. Knor mag altijd uitslapen. Maar vandaag niet. Vandaag mag het niet van Robin. De wereld is zó mooi… Dat móét Knor zien.
Robin draagt Knor door de koude kamer naar het raam. Hij is de droom vergeten, hij is de ster vergeten, hij denkt alleen nog aan de sneeuw. Hij zet Knor op de vensterbank. De oogjes van Knor gaan wijd open.
Samen kijken ze naar buiten.
Eerst kijken ze naar de witte grond, dan naar de witte takken van de bomen, dan naar de lucht. De lucht hangt vol dikke, donkere wolken. Die zijn als een gordijn voor de sterren geschoven. Daar is de sneeuw uit gevallen.
Robin zet het raam open om nóg beter te kunnen kijken. Het is koud, maar Robin voelt de kou niet.
Hij kijkt en hij kijkt en hij kijkt, en opeens… hóórt hij iets geks.
Hij hoort niets.
Helemaal niets.
Dat heeft Robin nog nooit gehoord! In de hele wereld klinkt niet één geluidje. Robin steekt zijn hoofd naar buiten om nóg beter te kunnen luisteren. Hij hoort een héél, héél zacht gezoem. Dat is het geluid van de stilte.