Rick Riordan, bekend van de Percy Jackson-serie, combineert in zijn nieuwste young adult-boek Dochter van de diepzee twee van mijn favoriete dingen: een kostschool en Jules Verne. Het resultaat? Een heel grappige, moderne klassieker met een spannende twist.
Door Joyce Guntlisbergen
Riordan is groot fan van Verne en koos daarom diens boeken 20.000 mijlen onder zee en Het geheimzinnige eiland als inspiratie voor Dochter van de diepzee. Het verhaal speelt zich af in de moderne tijd en weet de klassieke mythe over kapitein Nemo en Riordans verhaal over Ana op originele manier met elkaar te verbinden. Dochter van de diepzee bevat dezelfde verwondering en ontzag voor de onderwaterwereld en brengt zo de oorspronkelijke boodschap op een nieuwe generatie lezers over: de scheppende kracht van de natuur, die groter is dan de vernietigingsdrang van de mens.
Ana Dakkar en haar broer Dev zijn leerlingen aan de Harding-Pencroft Academie, een school voor maritiem biologen, navigators en onderwaterontdekkingsreizigers in spe. Denk Harry Potter, maar dan met veel zeewater: de leerlingen maken deel uit van vier afdelingen (Dolfijnen, Haaien, Cephalopoden en Orka’s), elk met hun eigen vaardigheden en expertises, en het eeuwenoude schoolgebouw staat hoog op een klif in een onherbergzaam, afgelegen gebied.
Het einde van de het schooljaar komt eraan, hetgeen betekent dat vierdejaars Dev zal afstuderen en Ana haar eerstejaarstoets moet afleggen. Als ze hun test met succes afronden, zullen Ana en haar klasgenoten eindelijk worden ingewijd in de geheimen van de hogerejaars aan de academie. Onderweg naar hun toetslocatie zijn ze getuigen van een grote ramp, waarna niet alleen hun toetsdag, maar hun hele leven op z’n kop staat. In rap tempo ontdekt Ana een rits verontrustende feiten: het ongeluk van haar ouders was niet wat het leek, de connectie tussen haarzelf en de ‘grappige boekjes van Jules Verne’ is reëler dan ze ooit had kunnen vermoeden en ze is de enige ter wereld met toegang tot levensreddende, verloren gewaande technologie. Tech die ze hard nodig heeft, want de concurrentie blijkt moordend. Letterlijk.
Ana en haar team ontdekken de schat van Nemo (‘Al met al doet de kamer me denken aan een bizarre groothandel. Pardon meneer, waar vind ik de saffieren? Ja, die liggen in het derde gangpad, net voorbij de stand met zilverstaven.’) en leren onderweg wat écht belangrijk is: ‘Als ik de keus heb tussen vernietigd worden en lasagne, zal ik altijd lasagne kiezen.’
Fans van de boeken van Jules Verne herkennen gelijk de achternamen van Ana en de stichters van haar school, en kunnen misschien al een beetje raden hoe het plot zich ontwikkelt. Toch voelt het verhaal fris en modern aan, niet in het minst omdat Riordans humor de vertaling vanuit het Engels vreselijk goed overleeft. Het verhaal wordt mooi afgerond, maar stiekem hoop ik op een tweede deel…
Rick Riordan, Dochter van de diepzee, vertaling: Marce Noordenbos, Uitgeverij Van Goor, 368 pagina’s (€ 19,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
