Jacqueline Woodson won in 2018 de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award voor haar oeuvre. Hoewel ze dertig boeken op haar naam heeft staan, zijn er nog veel titels niet vertaald. Gelukkig verscheen onlangs het autobiografische Brown girl dreaming en is er nu ook Blijf zachtjes bij me (1998) van Woodson.
Door Paula Heeger
In Blijf zachtjes bij me volgen we Ellie en Jeremiah, die beide nieuw zijn op de privéschool Percy. Ze komen uit verschillende wijken: zij uit Manhattan, hij uit Brooklyn, maar vinden elkaar op school tijdens een klassieke botsing in de gang. Woodson leidt je als lezer heel voorzichtig door het verhaal heen en laat de kwetsbare kanten van beide personages zien. Zo kom je te weten dat de moeder van Ellie vroeger een tijdje bij het gezin is weggegaan en Ellie daar nog steeds mee zit. En ook Jeremiah heeft het moeilijk. Zijn ouders zijn niet meer samen, maar wonen nog wel in dezelfde straat. Hij loopt door lege kamers in het veel te grote huis van zijn schrijvende moeder en denkt na over de liefde.
Ellie en Jeremiah hebben het allebei op hun eigen manier soms moeilijk, maar vinden elkaar. Er is nauwelijks een woord gewisseld, maar je voelt dat er iets op het punt staat te beginnen. Het verhaal sprankelt aan alle kanten, zonder een moment in cliché tienerdrama of te veel zoetsappigheid te vervallen. Woodson is voortdurend scherp, ondanks dat het ook zeker een ontzettend lief en zoet verhaal over eerste liefde is.‘Misschien kwamen mensen altijd naar elkaar toe, al vanaf het begin van hun leven. Misschien was Miah altijd onderweg naar mij geweest, naar dit moment waarop we in Central Park zitten en elkaars hand vasthouden. Zachtjes blijvend.’
Onder de oppervlakte speelt nog een probleem: racisme. Jeremiah is een van de weinige zwarte studenten op school. Als Ellie en Jeremiah in hun schooluniformen door Central Park lopen, wordt er raar gekeken. Door het hele verhaal heen voel je kleine speldenprikjes. Woodson maakt daarmee een thema dat ook nu nog actueel is, begrijpelijker en bovendien indringend. De gesprekken tussen Ellie, die wit en Joods is, en Jeremiah, die zwart is, over dit onderwerp zijn ontzettend goed getroffen en ook nu nog relevant.
Ik vond Blijf zachtjes bij me een prachtig en klein verhaal over twee tieners in New York. Door de scherpe en trefzekere stijl van Woodson voelt het verhaal ontzettend tijdloos aan. Daarnaast is dit boek, net zoals Brown girl dreaming dat in vrije vers is geschreven, enorm poëtisch. Woodson weet als geen ander een vlijmscherp verhaal neer te zetten met zwierige en dromerige zinnen. Het zindert en het zwiert en voor je het weet word je overrompeld als lezer, wat in dit boek zeker gebeurt. Wie van de boeken van Sarah Crossan en Jason Reynolds houdt, doet er kortom goed aan ook Woodson te lezen. Vier sterren.
Jacqueline Woodson, Blijf zachtjes bij me, vertaling: Tirsa With, Uitgeverij Volt, 208 pagina’s (€ 15,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie maart 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
