In De huurster en het poppenhuis neemt Else Boer je mee in een psychologisch spel over menselijke begeertes in een markant landhuis. Terwijl de scheidslijn tussen realiteit en waanzin langzaam vervaagt, word je meegezogen in een beklemmend verhaal waarin niets is wat het lijkt.
Door Peter Koelewijn
Wat is er toch zo verleidelijk aan spookhuisverhalen? Sinds jaar en dag maken ze deel uit van onze cultuur en traditie. Vaak zijn ze geworteld in folklore, legendes of oude vertellingen. En hoewel een spookhuisverhaal een aantal vaste elementen heeft, zoals een oud landhuis, een tragisch voorval en de conclusie dat menselijk gedrag regelmatig enger is dan spoken of demonen. Toch blijft het spookhuisverhaal onze nieuwsgierigheid prikkelen.
In De huurster en het poppenhuis van Else Boer is de hoofdrol weggelegd voor landhuis Berkenstein met zijn twee kenmerkende torens. Het landhuis oogt dan wel gotisch, maar het is helemaal niet zo oud als het eruitziet. Gebouwd ergens begin vorige eeuw door een eigenaar met grootheidswaanzin, is het eigenlijk gewoon kitsch, zoals een van de personages ook zegt. Een reproductie van een middeleeuws kasteel, maar toch is er iets mis.
De huurster en het poppenhuis is zeer vlot geschreven. Het tempo zit er lekker in met veel gevarieerde scènes, hoewel het grotendeels op het landgoed afspeelt. In dit boek volgen we Jessie, een op het eerste gezicht wat naïeve jonge vrouw. Ze is docent Engels op een middelbare school en door een samenloop van omstandigheden wordt ze de nieuwe huurster van een tuinhuis op het landgoed Berkenstein.
Vanuit die positie volgt Jessie de bewoners van het landhuis. Dit zijn Alex en Nicole Dormer met hun puberdochter Dalila. In het begin lijken ze een perfect gezin, maar door de ogen van Jessie kom je erachter dat de Dormers ook gewone mensen zijn met ieder hun eigen tekortkomingen. Je volgt Jessie die langzaam het landhuis ontdekt en steeds meer onverklaarbare dingen meemaakt. Hoort ze nou echt gebonk op de zolder? En waarom heeft dat oude poppenhuis zo’n aantrekkingskracht?
De vertelwijze is heel eenvoudig en rechttoe rechtaan, en dat bedoel ik in positieve zin. Op een bijna sprezzatura-achtige manier vertelt Else Boer het verhaal. Er wordt geen jaartal genoemd, maar af en toe vroeg ik me af of dit verhaal zich wel in de tegenwoordige tijd afspeelt. Niemand gebruikt social media en nergens is er sprake van onbeperkt internet. Misschien is dat ook wel de manier om de aandacht bij de juiste dingen te houden. Trouwens, who cares? Wat je wilt weten is waar dat gebonk in het huis vandaan komt, wat er aan de hand is met dat vreemde standbeeld in de tuin en hoe het eigenlijk zit met Jessie, die af en toe best wel labiele trekjes heeft.
Else Boer dompelt je langzaam onder in een verhaal vol mysterie en avontuur. De huurster en het poppenhuis prikkelt je verbeelding en emoties op een aangenaam vlotte manier.
Else Boer, De huurster en het poppenhuis, Uitgeverij Prometheus, 208 pagina’s (€ 20,99)
