Het schrijven van een kort verhaal kan nog moeilijker zijn dan een boek, zo beaamt ook Nancy Olthoff. Afgelopen jaar debuteerde ze met de lovend ontvangen roman De achtbaantester, die nu voor de Hebban Debuutprijs is genomineerd. Ze neemt ons mee in haar schrijfproces, en geeft een gouden tip voor het schrijven van een kort verhaal.
Mijn eerste korte verhaal won geen hoofdprijs. Mijn tweede ook niet. Op een gegeven moment ben ik er maar mee gestopt verhalen in te zenden voor schrijfwedstrijden, want ‘het werd toch niets’. Achteraf deed ik te veel mijn best, was ik met mooischrijverij bezig. Het nadeel daarvan? De zinnen zijn weliswaar prachtig, de kwinkslag is goed gevonden, maar het ráákt niet.
Jaren later had ik een verhaal in me dat er echt uit móést. Het kwam van heel diep. Dat werd De Achtbaantester, mijn debuutroman. Ineens had ik de juiste toon gevonden, en dat bleek mijn eigen ‘gewone’ manier van schrijven te zijn. Zoals ik nu tegen jou praat, zonder ingewikkeld gedoe. Als ik naar inzendingen voor schrijfwedstrijden kijk, valt me op dat er tegen het eind vaak een overdreven grapje in zit, een slim gevonden omkering, een overdreven rondgemaakt slot. Terwijl het volgens mij veel mooier is wanneer je als lezer in een sfeer blijft hangen, gevoel krijgt voor de hoofdpersoon, mijmert over wat je hebt beleefd toen je het verhaal voor je zag.
‘Probeer niet steeds op de lach te zitten, kijk naar de traan.’
Mijn advies: ga op zoek naar je eigen stem. Vertel het verhaal dat in je zit. Leef je in in de hoofdpersoon, denk niet na over lezers. Het moet vanuit je tenen komen, anders kan je net zo goed je nagels gaan lakken of een schuurtje beitsen. Als jij schrijft wat uit je ziel op komt borrelen, klopt het sowieso. Natuurlijk kan het dan nog steeds slecht geschreven zijn, maar het fijnslijpen komt daarna wel. Eerst voelen, dan schrijven, dan nadenken. Op een gegeven moment doe je dat allemaal tegelijkertijd, en kom je in een flow.
Stephen King had in zijn kamer een dikke spijker, met allemaal afwijzingsbrieven eraan. Hij kwam spijkers tekort, zo veel waren het er. Toch ging hij door, hij geloofde erin. Ik denk dat je beter tien verhalen uit je hart kunt inzenden die afgewezen worden, dan één verhaal dat aaneenhangt van trucjes en stilistische hoogstandjes, maar niet raakt. Een schrijfdocente zei ooit tegen me: ‘Probeer niet steeds op de lach te zitten, kijk naar de traan.’ Ik vond dat vervelend, want als ik mijn verhalen voorlas in de les, kreeg ik heerlijke reacties. Tot ik naar haar luisterde en een laag dieper ging. Wat daar zat bleek puurder, kwetsbaarder en échter dan ik ooit had geschreven. Daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van. Dat gun ik jou ook!
Lees hier ons interview terug met Nancy Olthoff over De achtbaantester.
Meedoen met onze schrijfwedstrijd? Je kunt je verhaal nog inzenden tot 14 juni 2021! Lees hier meer.
