Vroeger waren er vooral zeelui op Katendrecht, maar tegenwoordig is het een hippe festivallocatie. Tijdens het Geen Daden Maar Woorden Festival verandert deze Rotterdamse omgeving in een literaire warenmarkt.
Het festival trapte zaterdagavond af, maar ook de zondag was volgepland met literaire ontdekkingen. Dat is namelijk de nieuwe opzet van het festival: geen gevestigde namen, maar verrassende schrijvers. De optredens zijn in verschillende cafés, wat me vooraf angst inboezemt; ik ben geen navigatie-wonder en een nieuweling in Rotterdam. Gelukkig zitten de cafés allemaal aan het Deliplein, waardoor het festival een kern heeft. Ook kun je varen met de ‘Nieuwe Luxor Spido Boot’. Waar de boot precies aanmeert en hoe lang een tocht duurt blijft overigens een mysterie. ‘Als je er eenmaal op zit kom je er niet meer af,’ hoor ik iemand grappen tijdens de openingsact.
Het eerste optreden zie ik in theater Walhalla. Hier wacht dichter Frank Koenegracht ons op, licht onderuitgezakt in een ouderwetse fauteuil. Hij zal geïnterviewd worden door dichter en fan Ingmar Heytze. Het kleine theater is opgeluisterd met knusse details als vogelkooitjes en kleine lichtjes. Koenegracht kijkt alsof hij het allemaal maar flauwekul vindt. Presentator Ellen Deckwitz introduceert hem dan ook ironisch als ‘Frank Koenegracht, die hier vrolijk lachend naast me zit.’ Sowieso blijkt het een avond van humor te worden: Koenegrachts’ gedichten zijn grappig. De dichter heeft het zelf ook door. ‘Ik weet niet waar het volgende over gaat’, zegt hij, ‘maar het is wel een hilarisch gedicht.’
In het interview stelt Ingmar Heytze zich vooral op als fan, niet als journalist. Koenegracht vertelt hem over zijn bundel Lekker dood in eigen land. Zijn aanpak is ontwapenend en origineel en deze dichter is zeker een ontdekking. Sommige gedichten schreef hij in korte tijd, vertelt hij droogjes. ‘De taxi stond voor en op de radio hadden ze zes in plaats van vijf gedichten nodig.’
Na dit optreden slalom ik even tussen de andere locaties. Hoewel de cafés op 
zichzelf sfeervol zijn, is het wel jammer dat er op het plein niets georganiseerd is. Het is natuurlijk november, maar een echt epicentrum zou het festivalgevoel goed doen. Ik besluit naar Kantine Walhalla te gaan, waar een rij staat die veel goeds voorspelt. Hier treden schrijver Rebekka de Wit en muzikant Eefje de Visser op. De Wit draagt een scène voor die ze gaat schrappen uit haar debuut. In augustus kwam We komen nog één wonder tekort al uit, maar de schrijfster maakt nog aanpassingen. Recensenten vonden deze scène te gekunsteld; ik vind hem juist mooi. In de passage loopt een persoonlijk noodlot (het ziektebed en sterven van een moeder) parallel aan het noodlot van 9-11. De schrijfster vertelt dat ze zenuwachtig is: het stuk is erg persoonlijk. Ze moet denken aan de basisschool, waar ze voor de klas haar littekens liet zien. Meteen na haar voordracht volgt Eefje de Visser, die druk met knoppen in de weer is. Voor haar optreden gebruikt ze een loopstation, waarmee ze zichzelf opneemt en herhaalt. Zo lijkt ze tijdens het solo-optreden vergezelt van een band en koor. Haar presentatie is ingetogen, wat past bij haar kwetsbare Nederlandstalige liedjes. Ze speelt ook met de taal, met regels als ‘het is ongeveer de zomer’.
Wanneer ik de Kantine verlaat, zie ik de mysterieuze speedboot net de wal verlaten. Gelukkig is er meer: in een ander café hoor ik een voordracht van de Amerikaanse schrijfster Erika Meitner. Wederom heeft het festival een knus café uitgekozen. Als ik om me heen kijk zie ik een platenspeler, biersoorten waar ik nog nooit van gehoord heb en ambachtelijke taartjes. Meitner draagt voor met een bepaalde dwang, die maakt dat je blijft luisteren.
Niet alleen het festival, maar ook schrijfwedstrijd Write Now! trapt af op deze zaterdagavond. Mirke Kist is er ook bij, met wie ik dit jaar in de finale stond. Zij geeft de toekomstige deelnemers een inspiratie-tip: ‘neem een zin uit een andere tekst als uitgangspunt!’. Daarmee wil ze niet zeggen dat je moet stelen; het is enkel een manier om op gang te komen. Haar heeft het in ieder geval ver gebracht, want zij was de winnaar dit jaar. De aftrap is sowieso een reünie van oud-finalisten. Wie er deze keer kans maakt weet niemand, maar een aantal deelnemers uit 2015 doen weer mee. Geen slecht idee, want oud-winnaar Lize Spit zegt dat de winst haar veel opleverde. Binnenkort zal zij debuteren bij Uitgeverij Das Mag. Ze kon zelfs kiezen tussen uitgeverijen, want ze kreeg meerdere aanbiedingen. Tussendoor wordt het kroeggevoel hooggehouden met een quiz. Nietsvermoedende stamgasten komen het café in en mogen ook een gokje wagen. De meesten winnen een boek of workshop. Zij beginnen hun avond met een gelukzalige glimlach.
Als ik na de quiz (met prijs) weer buiten sta zie ik alweer de Nieuw Luxor Spido Boot verdwijnen in de mist. Helaas gaat deze geheimzinnige festivallocatie (letterlijk) aan me voorbij, maar dat is zeker geen metafoor die de avond samenvat. Op Geen Daden Maar Woorden is het namelijk goed vertoeven, ook zónder speedboot.
Foto’s: Desirée Schippers en Marco De Swart
