Deze maand geen probleem uit de kinderboekenwereld dat redacteur Jeugd Sanne Wolters en gastredacteur Meie Otten aan de kaak willen stellen, maar gewoon een ode. Ze willen namelijk iets bejubelen dat hunjeugd zo ontzettend veel leuker heeft gemaakt: het prentenboek.
Sanne: Wat moet een kind zonder boeken vol kijkplaatjes? Niets is heerlijker dan wegdromen bij de illustraties en het verhaaltje dat papa of mama erbij voorleest. Woorden schieten soms tekort wanneer het gaat om het creëren van een fantasiewereld. Hoe kunnen kinderen zich ooit identificeren met een rupsje dat nooit genoeg heeft gegeten, zonder de prenten? Bovendien vergapen kleine lezers zich elke keer aan de gebruikte kleuren en vormen, zelfs als het boek voor de zesde keer voorgelezen wordt. Dat merk ik wanneer mijn oppaskindjes ‘nog een keer, nog een keer!’ roepen als het boekje uit is. Dit alles was niet mogelijk geweest zonder de kunstenaars achter de prentenboeken. De afbeeldingen zullen een kind nog lang bijblijven, zelfs als ze al jaren zelfstandig kunnen lezen. Een paar kleurrijke boeken die veel indruk op mij hebben gemaakt zijn Rupsje Nooitgenoeg, De mooiste vis van de zee en Over een kleine mol die wil weten wie er op zijn kop gepoept heeft. Ook de prenten van Kikker en Nijntje zijn van een kwaliteit die moeilijk te evenaren is.
Meie: In mijn jeugd werd ik veel voorgelezen. Dit komt denk ik omdat mijn vader het stiekem erg leuk vond om kinderverhalen voor te dragen. Hij speelde met verschillende stemmen en probeerde verhalen spannender te maken. Hij was hier een meester in en ik luisterde altijd met groot plezier naar hem. Toch ging mijn aandacht, vooral op jongere leeftijd, voornamelijk uit naar de grote illustraties. Prentenboeken waarbij een illustratie de hele pagina beslaat zijn dan ook de boeken die mij als eerste te binnen schieten als ik denk aan mijn jeugd. Dribbel is hier een goed voorbeeld van. De boeken over dit hondje hebben daarnaast een leuke bijkomstigheid, in de vorm van de uitklapbare onderdelen. Het valt me op dat kinderen elke keer enthousiast de flapjes omslaan, ook al weten ze van de vorige tien keer welk plaatje zich achter het luik bevindt. Net als het verborgen deel van de tekening verveelt deze handeling blijkbaar nooit. Op latere leeftijd was ik fan van Het rode kippetje. Deze boeken bevatten omvangrijke illustraties van Max Velthuijs. Ook vond ik Kikker en Pad geweldig. De prenten in deze boeken waren minder groot, maar daarom niet minder indrukwekkend. Vanaf het moment dat ik prentenboeken ontgroeide, begon mijn zusje ze leuk te vinden. Ik las haar graag voor en het viel me toen pas op dat in veel kinderboeken de inhoud leuk en leerzaam was. Mijn zusje had niets door: zij richtte zich enkel op de mooie, gekleurde plaatjes.
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2014.
