Het leven van Fred het hert gaat over rozen. Hij speelt lekker de hele dag in het bos, ligt te luieren in het gras en neemt af en toe een hapje blad uit het vuistje.
Op een avond kan Fred maar moeilijk in slaap komen. Hij besluit naar het huis van boswachter Anton te wandelen, in de hoop dat die hem met een mooi verhaal in dromenland kan brengen. Buiten Antons huisje komen de meest verrukkelijke pannenkoekengeuren Fred tegemoet waaien, en al gauw staat hij kwijlend met zijn neus tegen het raam gedrukt. Anton schrikt hier zo van dat hij met zijn geweer naar buiten stormt om te kijken wie probeert zijn huisje binnen te dringen.
Gelukkig keert de rust snel weer terug wanneer hij de onschuldige Fred ziet. Fred ontpopt zich echter meteen als een meestermanipulator en weet Anton zijn geweer af te troggelen. Dat gaat natuurlijk verschrikkelijk fout: ‘Snerthert, je hebt de maan stuk geschoten!’ roept Anton. In het aardedonker keert de boswachter terug naar zijn pannenkoeken. Fred weet uiteraard ook een plek aan tafel te bemachtigen.
Maar ondanks zijn opportunisme blijkt Fred ook een oplossingsgericht hert, want hij bedenkt een inventief alternatief voor de maan – iets met pannenkoeken. Je kunt dan ook niet anders dan Fred in je hart sluiten. Als kind hou je van zijn eeuwige opgewektheid en zijn vrolijke streken, en als ouder val je voor zijn gespeelde onschuld en gevatte opmerkingen. Fred het hert is best friend material.
Boekgegevens
Pépé Smit, Fred kan niet slapen, Uitgeverij De Harmonie, ISBN 978 90 761 7452 5 (€ 14,90
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2015
