Lumikki, die sneeuwwitje speelt in de kerstvoorstelling op school, krijgt berichtjes van een geheime aanbidder. Hij dreigt van de première een bloedbad te maken als ze niet doet wat hij zegt. Lumikki moet korte metten maken met haar stalker, wiens ziel zo zwart is als ebbenhout.
Het verlaten, donkere schoolgebouw was gehuld in een dromerige stilte, toen Lumikki en Tinka de trap af liepen naar de kapstokken. De lege gangen zagen er vreemd uit en ze hoorden de echo van hun stappen. Overdag wemelde het in die gangen van de leerlingen en oversteeg het aantal decibel ruimschoots het wettelijk toegestane niveau.
Buiten sneeuwde het grote, donzige vlokken, die smolten zodra ze de grond raakten. Het was uitgesloten dat ze toch nog een witte kerst zouden krijgen.
‘Al ging het een en ander in deze repetitie nog niet goed, dat geldt niet voor jou. Jij bent echt top,’ zei Tinka toen ze het schoolplein af liepen.
Toen stak ze haar hand op en ging een andere kant op dan Lumikki, die niet eens een half zinnig woord terug kon zeggen. De modder week onder haar laarzen toen ze doorliep richting de Hämestraat. Iets verderop op het voetpad zag ze de psychologieleraar en de wiskundeleraar, die ook nu pas van hun werk kwamen. Ook de leraren maakten in deze tijd van het jaar lange dagen met het nakijken van proefwerken en essays. Sommigen van hen wilden hun werk niet mee naar huis nemen, en bleven liever tot ’s avonds op school. Het was best leuk om hen buiten de school te zien, terwijl ze met elkaar aan het kletsen en lachen waren. Maar Lumikki was blij dat ze ver genoeg achter hen liep om niets van het gesprek te kunnen oppikken. Hoe minder ze wist over het privéleven van leraren, hoe beter, vond ze.
De bakstenen, verlichte Alexanderkerk doemde statig en vertrouwd voor haar op. Het was zo donker dat de weinige oude grafzerken op het kerkhof vanaf het voetpad niet te zien waren. De grote sneeuwvlokken leken wel veren tegen de zwarte takken van de bomen. Van engelenvleugels afgevallen. Lumikki stak haar handen diep in haar jaszakken en versnelde haar pas.
In haar linkerzak knisperde iets vreemds, iets wat daar niet hoorde. Lumikki haalde het tevoorschijn. Het was een vier keer dubbelgevouwen, wit A4’tje. Ze maakte het vouw voor vouw open. Het was een korte, met de computer geschreven brief. Ze bleef staan onder een straatlantaarn om hem te lezen.
Mijn liefste Lumikki,
Jouw Prins kent je niet. Niet in je toneelstuk, noch in het echte leven. Hij ziet alleen je buiten- kant. Hij ziet maar een deel van je. Ik zie dieper, tot in je ziel. Er kleeft bloed aan jouw handen, Lumikki. Dat weet je. Dat weet ik.
Ik zie elke beweging die je maakt.
Je zult gauw weer van mij horen. Maar onthoud goed: als je iemand over mijn berichten vertelt, al is het maar één iemand, zal er spoedig nog veel meer bloed vloeien. Dan zal niemand de première van je toneelstuk overleven.
Alle liefs,
Je Aanbidder, je Schaduw
Lumikki hapte naar adem en keek op van de brief. Iets vaags bewoog zich aan de rand van haar blikveld.
Iets zwarts.
Maar toen ze haar blik erop richtte, zag ze niets dan lange, naargeestige schaduwen van de bomen.
Boekgegevens
Salla Simukka, Zwart als ebbenhout, vertaling: Sophie Kuiper, Uitgeverij Clavis, ISBN 978 90 448 2145 1 (€ 17,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2014.
