Angst dat het samenwerkingsproject zou mislukken was er zeker, maar dat weerhield Tomas Ross en Corine Hartman, doorgewinterde auteurs van het angstgenre, er niet van om de handen ineen te slaan.
Het is laat op de middag. Buiten is het grauw en koud. Donkere wolken vormen een sluier boven Den Haag en ieder moment lijken de hemelsluizen zich te willen openen. Terwijl het weer het ideale thrillerdecor vormt, vertellen Tomas Ross, pseudoniem voor Willem Pieter Hogendoorn, en Corine Hartman binnen onder het genot van een glas wijn (‘wil je ook een glaasje?’) over hun gezamenlijke werk: Doodskopvlinder.
‘Voordat we aan dit project begonnen, kenden we elkaar niet en dat maakte alles des te spannender,’ vertelt Hartman, die al een aantal nominaties voor de Gouden Strop op zak heeft. ‘Het contact verliep voornamelijk via de mail, omdat we bijna 200 kilometer van elkaar vandaan wonen.’ Om niet op elkaars tenen te trappen, benaderden de schrijvers elkaar heel voorzichtig, maar gaandeweg voelden ze zich steeds vrijer om openlijk kritiek op elkaars stukken te leveren. ‘We hebben echt een klik. Daardoor is de samenwerking zo bijzonder prettig,’ licht Ross toe.
Doodskopvlinder is een geraffineerd web van feiten en fictie dat het verhaal vertelt van de Italiaanse Carrie, die worstelt met haar maffiaverleden. Ze leeft ondergedoken in Zeeland, maar wil niets liever dan terug naar haar geliefde Sicilië. Subliem valt haar verhaallijn samen met die van Charles Cavendish. Deze NAVO-topman is op zoek naar een verdwenen Nederlandse diplomaat. Met hem is een vlindergids verdwenen, waarin gecodeerde informatie over Russische aanvalsplannen in Turkije staan.
‘Het idee om te schrijven over de Italiaanse maffia komt voornamelijk van Corine,’ vertelt Ross. ‘Ik liep al langer met het idee rond om over de maffia te schrijven’ zegt Hartman. ‘Het trok me heel erg aan maar een precieze reden kan ik daar niet voor geven.’ Na een aantal flinke brainstormsessies en vele schetsen op papier, kwam de plot van het verhaal steeds duidelijker in beeld. ‘We zijn eigenlijk maar wat gaan proberen, uiteraard wel binnen het thrillergenre,’ aldus Ross. Hartman vult aan: ‘In zo’n periode ben je net een spons. Je neemt alles op, maar je moet ook kritisch op jezelf zijn. Niet alles wat je leuk vindt kun je in het verhaal verwerken.’
De schrijvers geven toe dat de weg naar de ontknoping het moeilijkste is. ‘Het is alsof je een berg moet beklimmen. De ene keer gaat dat makkelijker dan de andere keer. Je grijpt je op een gegeven moment vast aan bepaalde dingen die je er per se in wilt hebben. In dit verhaal was dat bijvoorbeeld, de maffia en het symbool van de vlinder,’ vertelt Ross. Het boek is op allerlei manieren verweven met het gevleugelde insect. Zo is de echtgenote van Charles Cavendish een vlinderkenner. Uiteraard is er ook de verdwenen vlindergids die een grote rol speelt. ‘Dit diertje heeft iets heel zachts en breekbaars, terwijl de setting waarin we hem geplaatst hebben, alles behalve vriendelijk is. Vandaar dat we ook op de titel Doodskopvlinder zijn gekomen. De titel symboliseert de schaduwzijde van het lieflijke,’ zegt Hartman.
Naast Hartmans ideeën over de maffia is de invloed van Ross ook duidelijk merkbaar. De auteur wordt bewonderd om zijn werk, dat balanceert op de scheidslijn tussen feit en fictie. Hij wordt daarom ook wel de Godfather van de Nederlandse faction genoemd. ‘Net zoals in mijn andere werk heb ik ook in dit boek de actualiteit verwerkt. Een voorbeeld is het complot rond de MH17. Ik besef dat die ramp nogsteeds erg gevoelig ligt, maar ik vind juist dat een schrijver moet schrijven over wat er gebeurt in de actualiteit. Op deze manier verbreed je je mogelijkheden als schrijver en verval je niet constant in clichés. Daarnaast is het ook zo dat je de lezer echt betrekt in je boek door de actualiteiten te gebruiken.’
Naast het feit dat Doodskopvlinder de stijlen van de twee auteurs ademt, is er ook een duidelijke synergie merkbaar. ‘Het lag voor de hand dat Corine de verhaallijn van Carrie zou uitwerken en ik die van Charles, maar nadat we de verhaallijnen op papier hadden gezet, zijn we elkaars stukken gaan herschrijven. De stukken zijn tientallen keren heen en weer gegaan via de mail, dus eigenlijk kun je van ons beginpunt en de rolverdeling niets meer achterhalen,’ licht Ross toe.
Van het samen schrijven hebben de twee zeker geleerd. ‘Het is interessant om op deze manier, via complotten, over de actualiteit te schrijven,’ vertelt Hartman. ‘Corine schrijft doorgaans de gehele psyche van elk personage volledig uit, van de eerste herinnering tot hoe zijn of haar familie in elkaar zit. Ik probeer die methode nu ook uit in mijn nieuwe boek,’ zegt Ross. ‘Het was een enorm interessante samenwerking waar we, ondanks de angst dat het volledig mis zou lopen omdat we elkaar niet kenden, allebei veel van hebben geleerd.’
Foto: Keke Keukelaar
Boekgegevens
Tomas Ross en Corine Hartman, Doodskopvlinder, Uitgeverij Cargo, iSBN 978 90 234 9089 0 (€ 19,90)
Dit interview verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
