Hedendaags familiedrama tegen de achtergrond van een traumatische KOPP jeugd. Hoofdpersoon Rosalie is zich niet bewust van de trauma’s die ze overhield aan haar jeugd.
De geur van lamsvlees en rozemarijn vult de keuken. Rosalie heeft vanavond extra haar best gedaan op het eten. Niet dat ze zich er op andere dagen makkelijk van afmaakt, ze houdt van koken, maar deze avond wilde ze iets speciaals maken. Pat zei direct dat het heerlijk rook. Het deed haar goed. Een complimentje van haar zoon. Toch is het misgegaan. Een paar minuten geleden legde Wim zijn bestek neer. Daarna volgde Pat en uiteindelijk deed zij hetzelfde.
Sindsdien kijken ze langs elkaar heen zonder iets te zeggen. In elk geval hebben Wim en Pat meer dan de helft op, constateert ze. Zelf deed ze niets anders dan spelen. Prikje hier, beetje prakken daar. Wim heeft zijn bril afgezet en op tafel neergelegd. Met langzame gebaren strijkt hij over zijn neuswortel. Hij zucht, een lange diepe zucht. Dierlijk bijna. Ze haat zuchten.
‘Hoe kun je zoiets beloven, Roos?’ Hij zet zijn bril weer op en pakt zijn servet.
‘Menselijkheid.’ Het antwoord komt er kordaat uit. Tegelijk: natuurlijk weet ze dat het fout is wat ze heeft gedaan. Natuurlijk…
Ze wil antwoorden dat ze geen keus had. Niet echt. Maar in plaats daarvan staart ze hem aan. Ze likt langs haar lippen en proeft de zoete smaak van lipstick. Hij heeft een ouwe kop, denkt ze.
Logisch, hij werkt te hard. Al jaren. Sterker nog, ze kent hem niet anders dan met zijn hoofd in de boeken. Elke avond na het journaal vertrekt hij naar zijn studeerkamer: colleges voorbereiden, een artikel schrijven of wat dan ook. Om hoogleraar te worden moet hij zich meer dan fulltime inzetten. Publiceren, publiceren en nog eens publiceren. Nationaal en vooral ook internationaal. Peer reviews…
Daarop wordt hij afgerekend. Zo gaat dat in de wetenschap. Niets voor haar, die wetenschappelijke wereld. Te hoogdravend. Zelf is ze meer van het realistische soort. Twee voeten in de modder. Verder dan een hbo verpleegkunde kwam ze niet. Nooit afgemaakt trouwens, maar dat weet niemand. Zelf is ze het ook al bijna vergeten. Het is een leugentje dat zo diep is ingedaald dat het waarheid is geworden.
Hoe dan ook, belangrijk is dat zij achter Wim staat in al zijn ambities. Dat ze niet zeurt over zijn afwezigheid op ouderavonden of over een vakantie die op het laatste moment niet doorgaat.
Toch, eerlijk is eerlijk, haar steun is in de loop der jaren achteruitgegaan. Bracht ze hem vroeger koffie als hij tot laat zat te werken, tegenwoordig slaat ze dat over. Het is hem niet eens opgevallen. Hij zegt er in elk geval niets over.
‘Ik heb het nooit een goed idee gevonden,’ zegt Wim na een lange stilte. Als hij zijn kaakspieren aanspant, krijgt zijn gezicht andere trekken. Valt het op dat zijn neus stomp is en zijn bovenlip zo goed als afwezig.
‘Vrijwilligerswerk, oké. Daar is natuurlijk niets tegen. Maar waarom uitgerekend in zo’n centrum? Waarom je inzetten voor gelukzoekers?’
Als ze door haar wimpers naar de kastanjepuree gluurt, ziet ze een gezichtje. Neus, mond en helemaal bovenaan waar eigenlijk het voorhoofd hoort te zitten, maar wie maalt daarom, twee ogen. Laten we dooreten, wil ze zeggen. Maar na een blik op het gezicht van haar echtgenoot slikt ze die woorden in. Alsof Wim nooit meer een hap zal nemen, heeft hij beide lippen op elkaar geklemd.
Boekgegevens
Claudia Biegel, Rusteloze benen, Aerial Media Company, ISBN 978 94 026 0030 8 (€ 19,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2015
