Kitty kan door haar burn-out niet werken en gaat een week op vakantie naar Texel, maar dan komt ze die éne collega tegen waardoor ze overspannen is geraakt…
Versuft kijk ik voor me uit. De wind trekt aan mijn lange haar, terwijl de kade langzaam naar achteren glijdt. Boven mijn hoofd krijsen de meeuwen, hopend op een maaltje dat door de ploeterende schroef boven water komt. Een ziltige geur hangt in de lucht en doet me denken aan sompig zeewier dat op de pier gesmakt is. Eindelijk is het zover; ik ben weg, laat alles achter, al is het maar voor even. Ik had verwacht dat er een scheepslading aan gewicht van mijn schouders zou zakken, maar ik ben alleen maar moe. Voor mijn gevoel zou ik een maand kunnen slapen.
Als we Den Helder achter ons hebben gelaten, scheur ik mijn blik los en draai me om. Het is een soort ongeschreven regel dat wanneer je een veerboot neemt, je buiten op het dek hoort te wachten om met open mond over het water uit te staren zodat je geen seconde mist van die bijzondere overtocht, maar vandaag is het daar te guur voor. Ik ga binnen koffie halen.
‘Kitty? Ben jij dat?’
Ik draai me om. Mijn hart bonst ergens in mijn slokdarm en doet zijn best om er via mijn keel uit te klimmen.
Dit kan niet waar zijn! Ik moet me vergissen, hij kan er niet zijn, niet hier, bij mij, op
Lily Frank, Trammelant op Texel, Dutch Venture Publishing, 280 pagina's (€ 17,95) www.dutchventurepublishing.com
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie oktober 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
