In een chic weekendhuis in Connecticut komt vlak na de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 een groep vrienden bij elkaar om bij te komen van de grootste politieke ramp van hun leven. Hun gastvrouw, Eva Lindquist, daagt ze bij de thee uit: wie durft Siri te vragen hoe ze Donald Trump zouden kunnen vermoorden?
Zouden jullie dat doen, aan Siri vragen hoe je Trump moet vermoorden?’ vroeg Eva Lindquist.
Het was vier uur ’s middags op een dag in november, de eerste zaterdag na de presidentsverkiezingen van 2016, en Eva zat op de met ramen afgesloten veranda van haar buitenhuis in Connecticut, samen met haar man Bruce en hun logés: Min Marable, Jake Lovett, een echtpaar dat Aaron en Rachel Weisenstein heette, allebei werkzaam in de boekenuitgeverij, Grady Keohane, een vrijgezelle choreograaf die een huis verderop aan de weg had, en een logee van Grady, zijn nicht Sandra Bleek, die onlangs haar man de bons had gegeven en bij haar neef logeerde terwijl ze haar leven weer op de rails probeerde te krijgen. Niet bij hen op de veranda zat Eva’s jonge kennis Matt Pierce – jong in de zin dat hij zevenendertig was. Die stond in de keuken een tweede partij scones te maken nadat hij de eerste weg had moeten gooien omdat hij was vergeten er bakpoeder in te doen.
Het genoeglijke, ontspannen tafereel werd luister bijgezet door een weldadige herfstige zonsondergang; het was lekker warm op de veranda door de houtkachel en de gasten zaten behaaglijk op de witte rotanstoelen en dito bank met de kussens die Jake, Eva’s interieurontwerper, had laten stofferen met een chintz genaamd Jubilee Rose. Op de witte rotantafel stonden een pot thee, kopjes, schoteltjes, een kom met clotted cream en een kom met huisgemaakte aardbeienjam, in afwachting van de verlate scones.
Eva herhaalde haar vraag. ‘Wie van jullie zou bereid zijn om aan Siri te vragen hoe je Trump moet vermoorden?’
Aanvankelijk was er niemand die reageerde.
‘Ik vraag het alleen maar omdat ik sinds de verkiezingen steeds de idiote aandrang voel om het aan haar te vragen,’ zei Eva, ‘maar ik ben bang dat ze het meteen doorgeeft aan de geheime dienst en dat
ze me dan komen arresteren.’
‘Lieveling, ik kan me nauwelijks voorstellen–’ begon Bruce.
‘Waarom niet?’ zei Eva. ‘Dat zou heel goed kunnen.’
‘Dat ze meeluisteren met wat we tegen onze telefoon zeggen?’ vroeg Sandra.
‘Ik zeg niet dat het niet zou kúnnen,’ zei Bruce, ‘ik zeg alleen maar dat de geheime dienst vast wel iets beters te doen heeft dan onze gesprekken met Siri af te luisteren.’
‘Hé, ben ik hier de enige die zich Watergate nog herinnert?’ zei Grady Keohane. ‘Ben ik hier de enige die zich herinnert dat er toen telefoons werden afgetapt?’
‘Kunnen mobiele telefoons ook afgetapt worden?’ vroeg Rachel Weisenstein. ‘Ik dacht dat het alleen bij vaste telefoons kon.’
‘In welke eeuw leef jij?’ vroeg Aaron aan zijn vrouw.
‘Nou, als we terroristen waren misschien wel,’ zei Bruce. ‘Als we een cel van isis waren of zo. Maar een stel witten die thee zitten te drinken op een veranda in Litchfield County? Dat lijkt me niet.’
‘In dat geval, doe het dan maar.’ Eva gaf hem haar telefoon. ‘Vraag het haar maar.’
‘Maar ik wil Trump helemaal niet vermoorden,’ zei Bruce.
‘Zie je wel? Je durft niet,’ zei Min Marable. ‘Schijterd.’
Opeens vloog Aaron op, iets waar hij om bekendstond. ‘Toe nou mensen, moeten jullie jezelf nu eens horen, wat is er met jullie aan de hand?’ zei hij. ‘Niet te geloven. Hebben we in dit land niet ons First
Amendment, vastgelegd in de grondwet? Hebben we goddorie niet het recht om te zeggen wat we willen?’
‘Tenzij je daarmee aanzet tot haat of geweld,’ zei Rachel.
‘De tering met je haat en geweld,’ zei Aaron.
Boekgegevens
David Leavitt, Schuilen in stijl, vertaling: Jan Fastenau, Uitgeverij De Harmonie, 380 pagina’s (€ 24,50)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2021.
Benieuwd geworden? Bestel Schuilen in stijl bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
