Perfecte moord van Helen Fields is het zesde deel van de D.I. Callanach-serie. Bart Campbell weet dat de kans klein is dat hij dit overleeft. Al uren zit hij opgesloten in een container. Wat hij niet weet, is dat hij onderweg is naar Frankrijk, waar hem een gruwelijk lot wacht.
Bart werd met een misselijk gevoel wakker, rolde plotseling naar links en sloeg met zijn gezicht tegen de muur. Hij hoorde het geknars van metaal en de wereld om hem heen begon te bewegen, naar voren te schommelen en weer terug, tot hij naar de ijzeren ring in het midden van de vloer greep en zich daar stevig aan vasthield. Het gevoel van in beweging zijn was niet nieuw. Al sinds hij uit zijn bewusteloosheid was ontwaakt, was zijn wereld instabiel geweest, maar dit was anders. Het voelde bijna – hoewel hij zichzelf voorhield dat hij door gebrek aan vers water en fatsoenlijk eten waanideeën begon te krijgen – alsof hij vloog.
De kist waarin hij was opgesloten bewoog opnieuw, en dit keer klonk er een ander geluid. Gefluit, een windvlaag, en plotseling begon hij rond te draaien. Hij greep naar zijn buik en hoopte dat het zou ophouden. Het was vreselijk om te moeten berusten in de gedachte dat je eenzaam zou sterven in een soort cel. Het stonk er naar de emmer waarin hij zijn behoefte had moeten doen en die tijdens de reis al twee keer was omgevallen. Ondanks het feit dat hij de lantaarn steeds langer uit liet wanneer hij dacht dat hij de duisternis wel kon verdragen, begon de batterij nu zwakker te worden. Alleen in het donker, koud en hongerig, had hij nu in elk geval ook geen last meer van angst. Er was niets in deze duisternis wat hem meer angst kon aanjagen dan zijn eigen fantasie, en die angst had hij overwonnen. Heel soms lukte het hem even om rechtop te zitten en te mediteren, met de deken om zijn verstijfde ledematen gewikkeld, ademend op het ritme van zijn hartslag, en stelde hij zich voor dat hij bij zonsondergang op een strand zat, luisterend naar de golven. Alleen de golven. Verder liet hij niets toe. Het werkte goed als je het eenmaal onder de knie had. En het hielp dat een ex-vriendin van hem een opleiding tot yoga-instructeur had gevolgd. Alleen hield het effect niet zo lang aan.
Zijn ribbenkast protesteerde toen de kist waar hij in zat neerkwam met een zware dreun die hij in zijn hele lijf voelde natrillen. Op dat moment besefte Bart dat de sensatie van vliegen geen verbeelding was geweest van zijn ondervoede brein. De kist of container waarin hij zat, had in de lucht gehangen. Maar nu niet meer. Alle beweging, het gevoel dat hij heen en weer lag te schommelen, was opgehouden. Nieuwe geluiden drongen nu zijn cel binnen, ze klonken gedempt en veraf, maar het waren absoluut menselijke stemmen die zich met de herrie van machines vermengden.
Bart stond op om te luisteren. Hij liep naar een wand, haalde diep adem en begon te schreeuwen en er met zijn vuisten op te hameren en tegenaan te schoppen. Toen zijn voet bloederig en rauw aanvoelde, begon hij in plaats daarvan met zijn knie tegen de wand te bonken. Niets. Geen reactie.
Helen Fields, D.I. Callanach 6. Perfecte moord, vertaling: Ernst de Boer, Uitgeverij Ambo|Anthos, 416 pagina's (€ 20,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
