Deel twee in de Hazel Kramer-serie. Zonder boete van Dana Smit is intelligent, sexy en met psychologische diepgang.
‘Trap op naar St. Stephen’s Porch,’ zei hij als volgende instructie, ‘en dan naar links graag, mevrouw Kramer.’ Hij wees naar boven. ‘Een kunstwerk trouwens waarvan men zegt dat…’
‘Meneer Carter.’ Ik draaide me abrupt om en botste bijna tegen hem aan; hij stond een stuk dichter bij me dan ik verwacht had. ‘Het lijkt me toch echt handiger als u voorop loopt.’
‘Sorry?’
‘Aangezien u weet waar we heen gaan.’
‘Oh excuses, ik dacht dat u…’
‘Dank, maar ik ben hier niet voor een rondleiding.’ Ik wees naar boven. ‘En dat kunstwerk staat voor het stemrecht van vrouwen, ik weet het.’ Ironisch, in een gebouw waarin je je afvroeg of we ons in de zeventiende eeuw bevonden, met intimiderende architectuur en elitaire kunst.
Edward leek dit allemaal niet gewend, en opeens voelde ik me schuldig tegenover de oude man wiens jaren versneld leken weg te tikken.
‘Sorry. Ik wil gewoon graag snel weten waarom ik hier ben.’
Hij knikte geluidloos, en opende de deur naar de volgende hal. Standbeelden omarmden de marmeren vloer, en schilderij na schilderij sierde de muren. We liepen door naar een lobby en vervolgens naar rechts de volgende gang in. Het leek wederom alsof de tijd hier had stilgestaan en terwijl we door een leeg House of Lords liepen, waar bordjes met burgers mogen niet zitten alle rode leren banken sierden, besefte ik dat dat misschien ook wel zo was. Ik hoorde een gids iets vertellen over dat de zetels inmiddels niet meer alleen familiair werden overgedragen, maar ik wist dat dat allesbehalve betekende dat deze kamer nu vol zat met een eerlijke representatie van het volk. Het House of Lords bestond nog steeds uit bisschoppen – want Kerk en Staat zaten op dezelfde zachte banken – en overgeërfde titels, alleen de hoeveelheid ‘experts’ was uitgebreid; maar om een expertise te ontwikkelen had je over het algemeen geld nodig, en ik had me weleens afgevraagd waar de expertzwerver was, om die groep te vertegenwoordigen. Kortom, het was allemaal niet zo modern of politiek correct als je misschien zou verwachten. Of zou hopen.
‘Als u hier even zou kunnen wachten.’ We stonden inmiddels in een grote ruimte, die een tweede gids net de Royal Gallery had genoemd, en ik vroeg me af wat het onderwerp van gesprek zou zijn als we het gewoon hier, in het openbaar, met toeristen en werknemers om ons heen, zouden kunnen bespreken.
‘Hazel Kramer?’ Een man in pak stond ineens naast me, en wees me naar een bijna onzichtbare deur in de muur. ‘Deze kant op.’
Ik liep achter hem aan een kamertje binnen, en opeens zag ik vijf figuren voor me opdoemen. Vier mannen en een vrouw, in donkere kleding. Ze zaten allemaal tegenover de ingang, en keken me vol verwachting aan.
‘Excuses voor de onduidelijkheid.’ Ik zat inmiddels op een ietwat ongemakkelijke houten stoel.
‘Geen probleem.’
‘Je zult wel redelijk wat gewend zijn,’ zei de vrouw in het gezelschap.
Ik toverde een halve glimlach op mijn gezicht. ‘Dat zou je kunnen zeggen.’
‘Dat dacht ik al.’
Ze haalde adem, maar voordat ze nog iets kon zeggen nam de man rechts van haar het over. ‘Goed. We hebben te maken met een nogal, eh, gevoelige zaak.’
‘Ah.’
‘Koffie?’
‘Nee, dank u.’
‘Goed.’ Hij praatte rustig verder. ‘Je begrijpt dat wat we je nu gaan vertellen deze kamer niet mag verlaten?’
Dana Smit, Hazel en Kramer 2. Zonder boete, Ambo|Anthos Uitgevers, 384 pagina’s (€ 22,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie mei 2023.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
