Marokko, here we come! Is het derde boek over Floortje de Mol. Sinds haar familie de Staatsloterij heeft gewonnen, reizen ze de hele wereld over. Na Suriname en New York, zijn ze nu in Marokko. Marokko, here we come! Is een afwisseling tussen een vrolijk reisverhaal, brieven en e-mails naar Floortjes beste vriendin en veel leuke weetjes over het land en de cultuur.
In de medina,’ zegt Floortjes vader, als hij zijn reisgids openslaat, ‘is het elke dag markt; de medina is het oudste gedeelte van de stad. In de middag verandert het plein in deze chaos en kun je…’ Floortje hoort haar vader niet meer. Met grote ogen kijkt ze om zich heen; het krioelt van de mensen. Gauw volgt ze haar familie. Heel even flitst Dylan door haar hoofd. Hoe zou het met hem zijn? Zou hij nog steeds met dat meisje zijn, of heeft hij alweer een ander? Ach, het interesseert haar eigenlijk niets. De gedachte aan Dylan vervaagt als ze wordt afgeleid door een slangenbezweerder die met een soort fluit een cobra laat dansen. De slangenbezweerder zit op zijn hurken en de cobra sist af en toe vijandig terwijl hij met zijn kop naar de slangenbezweerder toe schiet.
Floortjes oog valt op een man verderop die met een tang een tand uit iemands mond trekt. ‘De plaatselijke tandarts,’ hoort ze haar vader zeggen. Dat is wel heel plaatselijk, denkt Floortje. Ze wandelen verder door een jungle van nieuwe indrukken. Er zijn verhalenvertellers die Floortje totaal niet kan verstaan, er zijn acrobaten die de gevaarlijkste capriolen uitvoeren, er zijn muzikanten, mensen in klederdracht, dansers, waarzeggers, mannen die apen kunstjes laten doen. Floortje heeft zoiets nog nooit gezien. Er hangt een sprookjesachtige sfeer, net zoals het in de reisgids staat beschreven: een sfeer van Duizend-en-een-nacht. ‘Moet je zien,’ zegt Floortjes vader. Ze wandelen door de menigte het plein over. ‘Rondom het hele plein vind je restaurants en hotels, maar zoals je ziet, zitten er alleen maar toeristen. Dit plein is een echte toeristische trekpleister, alhoewel de bevolking zelf hier ook graag komt. Maar tijdens de ramadan zul je in geen enkel restaurant moslims tegenkomen; ze mogen tussen zonsopkomst en zonsondergang immers niet eten en drinken.’ ‘Dat is toch niet te doen!’ zegt Anansi vol medelijden. ‘Het klinkt als een straf, maar de meeste moslims vinden de ramadan de fijnste maand van het jaar! Want na zonsondergang wordt het een gezellige boel, er mag weer gegeten worden, dat noemen ze iftar, dé maaltijd gedurende de vastenmaand.’
Floortjes vader veegt met een doekje zijn gezicht droog en ook zijn bril, die steeds van zijn neus glijdt. Hij draagt een blouse met lange mouwen en onder zijn oksels zitten grote natte plekken, waar Floortje met een pruillip naar kijkt. Ook Katoo trekt een vies gezicht. Floortjes vader wil zijn verhaal vervolgen, maar dan komt er een mager mannetje naar ze toe, die druk met zijn armen gebaart, een gerafeld shirtje draagt en vriendelijk vraagt: ‘Where you from?’ ‘Holland… Amsterdam,’ antwoordt Floortjes vader…
Boekgegevens
Sanne de Bakker, Marokko, here we come!, Uitgeverij Kluitman, ISBN 978 90 206 2454 0 (€ 14,95)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie augustus 2014
