In hechtenis is de spannende literaire thriller van het wereldberoemde schrijversduo Nicci French, bekend van onder andere de Frieda Klein-serie.
Het gegil begon om drie uur ’s nachts. Tabitha had nog nooit een mens zo’n geluid horen voortbrengen. Het klonk als het gekrijs van een dier in een val en werd beantwoord door andere kreten, galmend en ver weg. Tabitha wist niet of het uitingen van steun, woede of spot waren. Het gegil verflauwde tot snikken, maar zelfs dat werd versterkt door het metaal, de deuren, de trappen, de vloeren. De geluiden galmden na door Tabitha’s hoofd.
Ze voelde beweging in het bed boven haar. De andere vrouw moest wakker zijn.
‘Volgens mij zit er iemand in de problemen.’
Stilte. Tabitha vroeg zich af of de vrouw haar negeerde of dat ze echt nog sliep, maar toen klonk er in het donker een stem. De vrouw sprak traag, alsof ze in zichzelf praatte. Haar stem was laag en raspend, de ochtendstem van een roker.
‘Iedereen zit in de problemen,’ zei ze. ‘Daarom zijn ze hier. Daarom huilen ze als ze denken aan hun kinderen of aan wat ze hebben misdaan. Of aan wat ze hun kinderen hebben misdaan. Bij echte problemen hoor je geen gegil. Dan hoor je alleen de piewie’s door de gangen rennen. En als het echt foute boel is hoor je een helikopter landen op het grasveld hiernaast. Dat is sinds ik hier ben drie, vier keer gebeurd.’
‘Wat komt die dan doen?’ vroeg Tabitha.
‘Wat denk je?’
Tabitha probeerde niet te bedenken waarom hier midden in de nacht een helikopter zou landen. Ze probeerde überhaupt niet te denken. Maar dat ging niet. Ze staarde naar de onderkant van het bed boven haar en luisterde naar het gesnik en geschreeuw en een nieuwe huiluitbarsting van iemand anders en voelde plotseling hoe de duisternis werd doorboord door een kristalhelder besef: dit gebeurde echt.
Tot dan toe was alles zo vreemd geweest, zo anders dan alles wat ze kende, dat het had gevoeld als een krom sprookje over iemand anders die naar de gevangenis ging, iemand over wie ze las of naar wie ze keek in een film, ook al beleefde ze alles zelf. Zo had het gevoeld in de kleine, raamloze achterbak van het arrestantenbusje waarin ze vanaf de rechtbank hierheen was gebracht, toen ze haar kleding uittrok en door haar knieën ging, waarna ze was aangestaard en bestudeerd en een vrouw om haar kleine borsten en okselhaar had gelachen, toen ze onder de douche stond. Ze hadden haar een stel lakens, een kriebelige blauwe deken en een dunne handdoek gegeven en haar een hele reeks deuren door geleid. Die deuren waren inderdaad van heel dik metaal. Ze vielen inderdaad met een klap dicht. De bewakers hadden inderdaad enorme sleutelbossen aan een ketting aan hun riem hangen. De gevangenis was ontzettend gevangenisachtig.
Boekgegevens
Nicci French, In hechtenis, Uitgeverij Ambo|Anthos, 416 pagina’s (€ 22,99)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie april 2020.
