Matteo’s zusjes willen dat hij invalt tijdens een balletuitvoering. Met zijn vrienden organiseert hij een voetbalkamp op dezelfde dag, maar… hij heeft heimwee…
Matteo laat zich net achterover op bed vallen als hij van beneden de boze stem van zijn moeder hoort. ‘WIE IS ER MET HONDENPOEP ONDER ZIJN SCHOENEN NAAR BOVEN GELOPEN!’ schreeuwt ze. ‘WIE!’
‘Ikke niet!’ roept Matteo snel.
Voor alle zekerheid kijkt hij toch even onder zijn voetbalschoenen.
Wacht even.
Die modder tussen zijn noppen – is dat wel modder?
Hij brengt zijn neus iets dichterbij.
O nee. Het is poep.
Stront van zijn eigen hond.
Matteo zucht. Oei. Hij heeft Spidi zonet uitgelaten op het grasveldje. Met zijn voetbalschoenen aan. Omdat ze hadden afgesproken om na schooltijd nog even te gaan voetballen, Tiani, Omar, Gijs en hij.
Twee tegen twee deden ze, en het was heel spannend. Omar en Tiani stonden met 2-1 voor, maar toen kreeg hij een goeie pass van Gijs, en hij wist dat hij kon scoren. Hij rende zo hard hij kon naar het doel, met de bal aan zijn voet.
‘Hondenpoep!’ schreeuwde Tiani.
Matteo liet zich niet afleiden. Natuurlijk niet. Hij rende door en scoorde!
Is hij toen echt door de poep van zijn eigen hond gerend? Het moet haast wel. Met dichtgeknepen neus trekt Matteo zijn vieze schoen uit en loopt ermee naar beneden. ‘Mama?’ roept hij. ‘Wat moet ik doen aan hondenpoep tussen mijn noppen?’
‘Als ik íéts smerig vind,’ gromt mama, ‘is het HONDENkak. Er is niks anders dat zo ontzettend stinkt. Bah. En het ligt overal. OVERAL. In de keuken. In de kamer. In de gang. Op de trap. En wie kan het weer schoonmaken hier? Ik!’
‘Ja, maar mama’, zegt Matteo. ‘Ik zei toch dat ik het wou doen.’ Mama komt half overeind. Er schieten vlammen uit haar ogen. ‘Ik moet er niet aan denken dat jij dit gaat doen. Dan wordt het hier alleen nog maar viezer. Matteo. HOE vaak heb ik je gezegd dat je je schoenen uit moet doen als je de bijkeuken inkomt?!’
‘Maar ik was het gewoon vergeten!’
Matteo zit op de bank, zijn benen opgetrokken. Hij heeft wel drie keer sorry gezegd en hij heeft aangeboden om alles schoon te maken. Maar mama wil het per se zelf doen. Ze vertrouwt hem gewoon niet.
‘Zo’, zegt mama, en ze blaast een lok haar uit haar gezicht. In haar ene hand heeft ze een emmer sop, in haar andere een dweilstok. ‘Het is weer schoon. Beloof me dat je nooit, NOOIT meer met schoenen het huis inkomt, Matteo.’
De buitendeur knalt dicht. Emma en Julia komen binnen rennen.
‘Matteo!’ hijgt Emma.
‘Ho!’ roept mama. ‘Terug! Schoenen uit, jullie. Er komt hier geen kind meer in huis met schoenen aan. Ik heb genoeg gedweild, vandaag.’
Emma trapt haar gympen uit en gooit ze in de richting van de bijkeuken.
Julia laat zich op haar buik vallen, en tijgert de kamer in, haar voeten omhoog. ‘Mattie!’ hijgt ze, en ze grijpt Matteo vast bij zijn enkel. ‘Je moet ons helpen!’
Matteo kijkt haar verbaasd aan. ‘Wat is er?’
‘Luuk is ziek!’ Julia kijkt Matteo bezwerend aan. ‘Je móét helpen!’
‘Wat moet ik dan doen?’ zegt Matteo.
‘Aardig dat je dat vraagt’, zegt Julia, en schopt haar laarzen uit en gaat aan Matteo’s andere kant zitten. ‘Ik wist wel dat je het zou aanbieden. Je mag voor hem invallen.’
Corien Oranje, VVVoetbalfanaten 2. Hondenpoep tussen je noppen, Uitgeverij Columbus, 96 pagina's (€ 11,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
