Een prachtig verhaal in een nieuwe en actueel genre: klimaatfictie. In Het lied van de nachtvogels gaat Cadie Kessler terug naar haar ouderlijk huis in de bossen van New Hampshire.
HEDEN
De waarheid houdt zich schuil in gaten en spleten, op gebarsten plekken en in lege holten. De waarheid kan worden begraven, vermorzeld of verbrand, maar ze zal altijd bovenkomen. De waarheid waar Cadie Kessler achteraan zat had de gedaante van de bergdennenkever. Ze peuterde een reepje schors los van een afstervende dennenboom. Haar vingers, ontveld en onder de blaren door haar jacht op het lastig te vangen wezentje, verstijfden toen ze zag dat het blootgelegde hout krioelde van de insecten. Ze probeerden zich in allerijl in veiligheid te brengen, maar niet snel genoeg.
‘Hebbes.’ Haar stem, schor en droog doordat ze hem dagenlang niet had gebruikt, weergalmde op de granieten rotsen in het spaarzaam beboste gebied. Ze schraapte de kevers in een envelopje en hief haar gezicht naar de ochtendzon. Haar telefoon zoemde in haar zak. Ze haalde diep adem en beantwoordde de oproep van haar baas. ‘Zeg het eens, Thea.’
‘Ik heb de foto’s bekeken die je me gisteren hebt gestuurd. Hoe moet ik die verantwoorden? Je bevindt je duidelijk op verboden grondgebied.’
Cadie gaf geen antwoord. ‘Als we je onderzoek publiceren, dan moeten we nader specificeren waar we de monsters vandaan hebben, en dan arresteren ze je omdat je je op verboden gebied bevond.’ ‘Dat is onzin, dat weet je net zo goed als ik. Dit gebied is openbaar toegankelijk. Ik zou gewoon monsters moeten kunnen verzamelen op openbaar terrein.’ Cadie wist dat Thea het met haar eens was, maar ze moest tegen iemand tekeergaan. ‘Als we deze plaag niet snel onder controle krijgen, zal hij snel en beheersbaar worden. En in deze droogte zal alles in vlammen opgaan. Kijk naar wat er in Californië is gebeurd. Dit is dezelfde kever.’ ‘Jezelf laten arresteren zal je niet helpen je gelijk te bewijzen.’ Cadie maakte gebruik van het sterke gsm-signaal om snel haar berichten te checken terwijl Thea via de speaker doorpraatte. ‘Ik ben het er net zomin mee eens als jij,’ zei Thea. Cadie scrolde door haar berichten en stopte bij een onderwerpregel die haar aandacht trok. Bicknells dwerglijster. Het zangvogeltje, een van Cadies lievelingsvogels uit haar jeugd, was de afgelopen jaren zo goed als uitgestorven in de bossen van New England. Het bericht was afkomstig van een promovenda die Piper heette. Cadie had geen tijd om zich met studenten bezig te houden. Maar de dwerglijster…
‘Luister je eigenlijk wel?’ zei Thea.
‘Ja, ik ben er nog. Wat verwacht je van me? Dat ik doe alsof ik niet weet dat het bos een groot risico loopt om door brand te worden verwoest, vanwege een of andere belachelijke verordening?’ zei Cadie terwijl ze Pipers bericht las. Hoi Cadence! Ik werk aan een project om het leefgebied van de Bicknells dwerglijster na te bootsen/te beschermen en vond iets wat volgens mij een keverplaag is. Kun jij dat bevestigen? Piper had een foto bijgevoegd met de datum van drie dagen geleden, hoewel Cadie wist dat de overheid het genoemde stuk bos in april al had afgesloten voor milieuonderzoek. ‘Waar ben je eigenlijk?’ vroeg Thea. ‘Ga me alsjeblieft niet vertellen dat je in de buurt van Mount Griffin zit. Die brand verspreidt zich snel.’
Julie Carrick Dalton, Het lied van de nachtvogels, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 416 pagina’s (€ 23,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2021.
Interesse? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
