Op een dag krijgt Chiara een brief van een zekere Quentin Q, die een oude bekende blijkt te zijn. Hij nodigt haar uit in zijn oude strandhuis in St Ives. Daar heeft hij een doos gevonden met spullen die van haar zijn. Hoe kan dat? Chiara is nog nooit in St. Ives geweest…
Langzaam stop ik de brief terug in de envelop, ik heb hem inmiddels al drie keer gelezen. Toen ik de envelop zag, hoopte ik even dat nu eindelijk duidelijk zou worden van wie ik toch ieder jaar op mijn verjaardag een kaart in een zeegroene envelop krijg. Dezelfde kleur als deze. Maar het handschrift klopt niet, en de kleur pen ook niet. De brief van Quentin Q. is in het zwart geschreven. De verjaardagskaarten en de briefjes die ik de laatste tijd steeds vind, zijn met zeegroene inkt geschreven. En in een ander handschrift dus.
Op mijn kamer staat een kistje, met daarin een verzameling verjaardagskaarten. Mam heeft die bijzondere verjaardagskaarten altijd voor me bewaard. Er staat niets bijzonders op, altijd hetzelfde: ‘Happy birthday, dear Chiara’. Vroeger, toen ik leerde lezen, begreep ik niet waarom ik dit niet kon lezen. Tot mam me uitlegde dat het Engels is en dat ik in Engeland ben geboren. Ook zij en pap weten niet van wie die kaarten komen. Er staat geen naam op en ook geen afzender.
Pap dacht de laatste keer, toen ik dertien werd, dat de kaarten misschien wel door een notaris gestuurd worden. Maar dat vond mam maar een stom idee, want volgens haar zou een notaris er altijd een naam en een adres in zetten.
Weet je, laat ik het er straks eerst maar over hebben met pap en mam.
Isolde Boers, Het geheim van het oude strandhuis, Dutch Venture Publishing, 242 pagina's (€ 16,95)
Dit fragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie september 2021.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
