De geheimzinnige reiziger
Een donkere gestalte sjokt over het zandpad langs de Zompige Heide. Hij draagt een lange grijze mantel, een zwarte hoed en over zijn schouders hangt een stevige rugzak. De reiziger komt maar moeizaam vooruit.
‘Die stomme kerel heeft me voor de gek gehouden,’ gromt hij in zichzelf. Het is al bijna een uur geleden dat hij een boer tegenkwam.
‘Goedendag meneer,’ had hij gezegd, terwijl hij beleefd zijn hoed afnam, ‘weet u een plek om te overnachten en wat te eten? Ik ben al de hele dag onderweg.’
De boer keek hem argwanend aan, wees in de verte en bromde: ‘Daar!’
‘Wat is “daar”?’ ‘Voorbij dat grote huis,’ antwoordde de boer nauwelijks verstaanbaar.
‘Wie woont daar? Misschien kan ik er onderdak vragen.’
De boer barstte uit in een hinnikende lach.
De reiziger met de grijze mantel begon langzamerhand boos te worden, maar hij hield zich in. Want er kwam nu in elk geval meer geluid uit de boer dan wat onduidelijk gemompel. ‘Wat is er met dat huis?’ ‘Het spookt er,’ antwoordde de boer nog nahinnikend.
‘Ooit was het de villa van de baron en barones van Moerslag. Maar die zijn dood en het landhuis staat al jaren leeg. Als je een stukje doorloopt, kom je in het dorp Heikant. Daar is een herberg, je bent er zo. Ga in die kroeg wel boven op je geldbuidel zitten, want er komt raar volk.’
Het is laat in de middag en de reiziger begint de moed te verliezen. Dan ziet hij in de verte ineens wat lichtjes. Hij versnelt zijn pas en spoedig bereikt hij de eerste huizen van Heikant. Het zandpad gaat hier over in een hobbelige weg van kleine, halfronde keien.
Het dorp is niet meer dan een straat met een stuk of dertig huizen, een kerk en een schooltje. Hier endaar staan wat mensen met elkaar te kletsen. Twee vrouwen hebben de man als eerste in de gaten en verdwijnen snel naar binnen.
Verderop ziet de reiziger een groepje mannen op een muurtje bij het kerkhof zitten. Als hij er vlakbij is, stoppen ze met praten en kijken hem wantrouwend aan.
‘Goedendag,’ groet hij, maar er komt nauwelijks een reactie. Hij loopt door en denkt: het is in al die dorpen hetzelfde. Als je er niet vandaan komt, word je vol argwaan bekeken. Terwijl hij verdergaat, gluurt hij hier en daar even naar binnen. Bij het licht van de olielampen ziet hij armoedige kamertjes en bleke gezichten van volwassenen en veel kinderen.
Boekgegevens
Jacques Vriens, Baron 1898, Uitgeverij Van Holkema & Warendorf, ISBN 978 90 003 4470 3 (€ 14,99)
