In deze nieuwe roman van Richard Russo komen drie vrienden na jaren weer samen in een vakantiehuis op Martha’s Vineyard. De oude vrienden zijn na hun afstuderen hun eigen weg gegaan. Maar één ding hebben ze gemeen: ooit waren ze allemaal verliefd op Jacy, die na een gezamenlijke vakantie spoorloos verdwenen is.
En daar was ze. Meer dan beeldschoon, zelfs in het korrelige zwart-wit van de microfilm. Lincoln was vergeten dat haar gezicht wat asymmetrisch was, haar rechteroog iets lager dan haar linker-, haar glimlach een tikkeltje scheef. Heel anders dan wat vandaag de dag voor schoonheid doorging. Dat meisje Britney Spears, met de linkerkant van haar gezicht identiek aan de rechter-, alsof schoonheid een kwestie van perfectie en symmetrie was. En meteen daarna kwam nog een schok. Haar naam. Justine Calloway. Voor Lincoln was ze altijd gewoon ‘Jacy’ geweest. Ze had, evenmin als Madonna of Cher, een achternaam nodig gehad. Met twee namen was iemand niets meer dan een gewone sterveling.
The Vineyard Gazette had het verhaal halverwege juni gepubliceerd, twee hele weken na het verdwijnen van Jacy, en het ging vergezeld van dezelfde oproep die haar ouders in kranten op Cape Cod en de kustplaatsen van Connecticut hadden geplaatst: hebt u dit meisje gezien? Nee, dacht Lincoln, al vijfenveertig jaar niet.
Omdat ze wist dat noch haar ouders, noch haar verloofde het goed zouden vinden dat ze met Lincoln, Teddy en Mickey naar Martha’s Vineyard zou gaan, had ze iedereen verteld dat ze het weekeinde in New York zou doorbrengen met haar eerste bruidsmeisje en nog een paar Theta’s. Er werden toen nog geen feesten voor aanstaande bruiden gehouden, maar zoiets moest ze wel hebben beweerd: nog één keertje uit met de meiden, voordat ze trouwde. Ze zou op dinsdag terug zijn in Connecticut, ruim voordat haar verloofde uit North Carolina kwam, waar zijn rechtenfaculteit aan de zomerstop begon.
Toen ze niet op tijd terug was, hadden haar ouders het bruidsmeisje gebeld, die hun vertelde dat nee, Jacy niet naar New York was gekomen en nee, ze geen idee had waar ze was. Vervolgens belden ze het Minerva, voor het geval dat ze daarheen was gegaan, maar het Theta-paviljoen was natuurlijk potdicht afgesloten en de campus vrijwel uitgestorven. Nu maakten ze zich werkelijk zorgen en ze belden het bruidsmeisje weer om te horen of Jacy contact had opgenomen, en deze keer sloeg het meisje, dat Jacy had beloofd alles geheim te houden, door en vertelde dat ze het weekeinde van Memorial Day op Martha’s Vineyard had doorgebracht. Jacy had bedenkingen bij haar aanstaande huwelijk, beweerde het meisje, en wilde er even tussenuit om na te denken. Ze logeerde in een huis in Chilmark, met een paar jongens die in de keukenploeg van het Theta-paviljoen werkten. Het was onverwacht warm weer geweest en ze hadden wellicht besloten nog een paar dagen langer te blijven. Wist het bruidsmeisje het precieze adres van het huis in Chilmark? Nee, dat wist ze niet. Had Jacy haar een telefoonnummer van dat huis gegeven? Nee. Met tegenzin noemde ze de namen van de jongens bij wie Jacy had gelogeerd, hoewel Lincoln, Teddy en Mickey tegen die tijd allang terug waren op het vasteland.
Aan het einde van de week hadden de Calloways nog geen teken van leven ontvangen en gingen ze naar de politie, die in het begin niet vreselijk behulpzaam was. Het meisje was nog niet al te lang weg, om te beginnen, en trouwens, als het bruidsmeisje de waarheid sprak en Jacy twijfels had over haar huwelijk, nou, een ondergedoken bruid was nou niet bepaald iets waar de politie zich mee bezig moest houden. Ze zou wel weer opduiken, als ze er klaar voor was.
Boekgegevens
Richard Russo, Er is een kans, vertaling: Kees Mollema, Uitgeverij Signatuur, 464 pagina’s (€ 25,99)
www.uitgeverijsignatuur.nl
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
