‘Queen of Suspense’ Ruth Ware is terug met Een voor Een. Een luxe chalet, de kans van hun leven, totdat er gasten verdwijnen…
Liz
Snoop-ID: anon101
Luistert naar: James Blunt / You’re Beautiful
Snoopers: 0
Snoop-volgers: 0
In de minibus vanaf het vliegveld van Genève houd ik mijn oordopjes in mijn oren. Ik negeer Tophers hoopvolle blikken en Eva, die over haar schouder naar me kijkt. Het helpt op een of andere manier. Het helpt om de stemmen in mijn hoofd buiten te sluiten, hún stemmen, die me heen en weer trekken, me met hun loyaliteit en hun argumenten alle kanten op slingeren.
In plaats daarvan laat ik ze door James Blunt overstemmen, die me steeds weer opnieuw vertelt dat ik mooi ben. Ik wil lachen om de ironie van die woorden, maar doe het niet. De leugen heeft iets troostends.
Het is acht voor twee ’s middags. Buiten het busraam is de lucht staalgrijs en de sneeuwvlokken wervelen hypnotiserend voorbij. Het is vreemd. De sneeuw op de grond is spierwit, maar als ze valt ziet ze er grijs uit tegen de lucht. Het zou net zo goed as kunnen zijn.
Nu beginnen we te klimmen. De sneeuw wordt dichter naarmate we hoger komen en smelt niet meer wanneer ze het raam raakt, maar blijft liggen en glijdt over het glas, totdat de ruitenwissers de vlokken opzijschuiven en veranderen in stroompjes smeltwater die horizontaal over de ruit lopen. Ik hoop dat de bus sneeuwbanden heeft.
De chauffeur schakelt naar een andere versnelling; we naderen nog een haarspeldbocht. Terwijl de bus de smalle bocht neemt, lijkt de grond te verdwijnen en heb ik even het gevoel dat we vallen – een plotselinge duizeligheid waarbij mijn maag begint te draaien en mijn hoofd tolt. Ik sluit mijn ogen, verdring alles en verlies mezelf in de muziek.
Dan stopt het nummer.
En ik ben alleen, met slechts één stem in mijn hoofd die zich niet laat verdringen. Het is mijn eigen stem. En die fluistert de vraag die ik mezelf al stel sinds het vliegtuig opsteeg van de startbaan op Gatwick.
Waarom ben ik gekomen? Waaróm?
Maar ik weet het antwoord
Ik ben gekomen omdat ik het me niet kon veroorloven dat niet te doen.
Erin
Snoop-ID: n.v.t.
Luistert naar: n.v.t.
Snoop-volgers: n.v.t.
Het sneeuwt nog steeds, dikke witte vlokken dwarrelen lui naar beneden om zachtjes op de pieken, pistes en valleien van St. Antoine neer te dalen.
Er is de afgelopen weken drie meter gevallen en er is meer voorspeld. Een sneeuwpocalyps, noemde Danny het. Sneeuwmaggedon. De skiliften zijn gesloten, weer geopend en weer gesloten. Op dit moment zijn bijna alle liften in het skioord gesloten, maar het trouwe kabeltreintje dat naar ons gehucht leidt tjoekt nog steeds voort. Het traject heeft een glazen overkapping, dus zelfs de zwaarste sneeuwval heeft er geen invloed op. De sneeuw ligt gewoon als een deken over de tunnel in plaats van de rails te blokkeren. En dat is goed, want in de zeldzame gevallen dat het treintje wel stopt zijn we helemaal afgesneden van de buitenwereld. Er leidt geen weg naar St. Antoine 2000, in elk geval niet in de winter. Alles, van de gasten in het chalet tot en met het eten voor het ontbijt, de lunch en het diner, moet via de kabelspoorbaan komen. Tenzij je het geld hebt voor een helikoptertransfer (wat, geloof me, niet ongehoord is in deze contreien). Maar de helikopters vliegen niet onder slechte weersomstandigheden. Als er een sneeuwstorm komt, blijven ze veilig in het dal staan.
Boekgegevens
Ruth Ware, Een voor een, vertaling: Hanneke van Soest, Uitgeverij Luitingh-Sijthoff, 368 pagina’s (€ 20,99)
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2020.
