In dit derde deel van de stoere serie Kalle-boeken duikt onze held op in Suriname. Kalles moeder heeft voor haar kinderen een jungletocht georganiseerd, zodat zij zelf lekker aan het zwembad kan liggen met een cocktail.
Kalle zit, met zijn zus en een gids, in een lichtblauw geverfde uitgeholde boomstamboot, een korjaal. Ze varen over de Marowijnerivier, door het diepe oerwoud van Suriname. Kalle zit voorin, helemaal niet op zijn gemak. Op de bodem van de boot, tussen zijn voeten, ziet hij een laagje colakleurig rivierwater.
Als we maar niet zinken. Voor de zekerheid zet ik mijn voeten op het bankje, denkt Kalle.
Hij is met zijn moeder op vakantie in Suriname omdat zijn stomme zus hier stage loopt in een ziekenhuis. Zijn moeder zei: ‘Gaan jullie lekker op een jungletocht! Gezellig broer en zus samen. En dan zie je nog eens wat.’
‘Hoeft niet, hoor,’ zei Kalle. ‘Ik blijf wel gewoon bij het zwembad.’ Maar zijn moeder had de tocht al geboekt. Verdorie, ik mag ook nooit wat, denkt Kalle.
Papegaaien en apen schreeuwen, hoppen en joelen, lellebellen, oelewappen, gillen, stuiteren, rollen, zingen, springen, lallen en rellen, hoog in de bomen. Het is een ongelooflijke pokkenherrie. Dat heeft Kalle al snel door: je komt hier niet voor je rust. Zijn moeder is in hotel Torarica gebleven, die was van plan om wél de hele dag bij het zwembad te liggen. Radio gezellig aan, een glaasje koude Fernandez of een lekkere cocktail en een schaaltje bananenchips. En hij en zijn zus moesten per se op een trip naar dat achterlijke oerwoud. Ze varen tussen bomen door, hoger dan de flat in Noord waar Kalle woont. Hier en daar zie je tussen de lagen takken en bladeren een stukje van de blauwe lucht. Een slingeraap smijt een flinke tak naar beneden, mis, net naast de boot. Het bruine water spat op.
Ik zal je krijgen, denkt Kalle. Hij graait in de papieren zak waar zijn lunch in zit, pakt een sinaasappel en gooit die naar de aap. Ook mis. De aap lijkt hem uit te lachen, hij grijnst zijn scherpe tandjes bloot, zijn staart krult om een tak.
Het ruikt hier wel goed, denkt Kalle, hij snuift eens diep, naar kruiden en naar regen en superzoete bloemen, een hele dikke zware geur, een beetje zoals in het tuincentrum in Osdorp, maar dan veel en veel frisser en verser en anders, nieuwer en lekkerder. Het roestige buitenboordmotortje pruttelt. De gids stuurt. Kalles stomme zus zit naast hem. Ze werkte in een worstfabriek in Zaanredam, maar nu zit ze op school om verpleegster te worden en loopt stage in het ziekenhuis in Paramaribo. Ze kan net zo goed stage lopen in het BovenIJ ziekenhuis in Noord, vindt Kalle, dat is twee haltes met de bus.
‘Kijk, daar is een marrondorpje,’ wijst de gids, en hij stuurt langs een stroomversnelling. Er staan houten huisjes vlak bij de oever. Een vrouw met een geruite doek om wast een geplukte kip in de rivier. Ze houdt hem vast bij zijn geribbelde oranje poten.
‘Nou, we hebben het gezien, hoor. Dank u wel. Heel interessant,’ zegt Kalle. ‘We kunnen weer terug naar het hotel.’ Kalle wil lekker op zijn opblaaskrokodil van de Blokker in het zwembad dobberen, gezellig met zijn ogen dicht naar de radio luisteren met een zak bananenchips.
Maar de korjaal vaart naar de oever en de gids legt aan. Ik blijf mooi zitten, denkt Kalle. Hij zegt: ‘Ik wacht hier wel. Als jullie snel een rondje gaan, kunnen we zo weer terug.’ De gids helpt Kalles zus uit de korjaal. Ze stapt met haar nieuwe trekkingschoenen – speciaal voor een jungletocht door hun moeder gekocht in de uitverkoop bij Perry Sport – op de modderige oever.
Boekgegevens
Hermine Landvreugd, Kalle en het oerwoudgoud, vertaling: Shamrock, Uitgeverij De Harmonie, 125 pagina’s (€ 15,90)
www.deharmonie.nl
Dit boekfragment verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juli 2020.
