Als er maar geen monster onder mijn bed zit, denkt Sophie. Maar het is wél een monster Alleen is hij klein en harig en lijkt hij meer op een bolletje wol. Dat komt omdat hij nooit kinderen eet, anders was hij allang dik en vet geweest. Hij eet alleen maar tekeningen die Sophie maakt en in haar kamer laat rondslingeren. Tekeningen van huizen en bomen, kastelen met prinsessen en hartjes. Daar wordt je geen monster van. Sophie krijgt medelijden met het monster en tekent heel veel lekker eten: patat met mayonaise, snoep, koeken, chocolade, chips en nog veel meer. Het monster eet en eet tot hij dik en vet wordt. Maar… nu past hij niet meer onder Sophies bed!
‘Wat eet je dan?’ Vraagt Sofie.
‘Tekeningen! Maar jij tekent nooit lekkere dingen,’ antwoordt het monstertje boos. ‘Altijd huizen en bomen. Kastelen met prinsessen en hartjes. Die roze hartjes zijn wel lekker, ze smaken naar aardbeiensnoepjes, maar de rest vind ik vies!’ Het monstertje steekt zijn tong uit naar Sofie. ‘Misschien moet ik toch maar eens beginnen met het eten van kinderen.’ Hongerig kijkt hij naar Sofies groter teen, die onder de dekens uitsteekt.
Geschrokken trekt Sofie haar voet terug. ‘Zal ik wat lekkers voor je maken? Eh… ik bedoel: tekenen?’ vraagt ze snel. ‘Ik kan best goed tekenen, hoor.’
Maureen du Toit & Dagmar Stam, Een dik, vet monster, Pimento, ISBN 978 90 499 2414 0 (€ 5,95)
BOEKBERICHT – Een dik, vet monster
