In tegenstelling tot ondergetekende: op alle plekken in huis kan ik mail ophalen, terras, balkon, toilet inbegrepen. Overal kan ik applicaties lezen. En snel kijken naar Facebook. En nagaan hoe het weer de komende dagen zal zijn. En checken wat de kranten en de tv-redacties nu weer berichten. Ik pleeg op een dag ontzettend veel kortstondige, al dan niet geheel tot later uitstelbare taken. Ze zijn meestal bijzonder oninteressant en overbodig.
Het is absurd, en bijna zou het om te lachen zijn, maar in feite is het triest. Ik zag plots, alsof het een groot inzicht betrof, mijn zus tussen al haar dagelijkse bezigheden door ontspannen zitten lezen. Rustig. Bij mooi weer buiten op een stoel. Bij heel mooi weer buiten op een ligstoel. Bij regenweer binnen aan tafel. Bij heel erg regenweer binnen in bed, of op de sofa.
Daar genoot ze dan. Terwijl mijn vingers over een schermpje gleden, of van veel te kleine lettertoetsen zinnen probeerde te breien.
Ze snoepte van een Mens van John Irving. Ze at de nieuwe Leon De Winter. En er lagen een paar naslagwerken voor haar job: leek me boeiend.
Ze zat daar met een glimlach om de lippen. Glas voor de neus. Hond aan de voeten.
En ik maar turen naar die iPhone of Ipad.
Het is niet moeilijk om druk te doen, bedacht ik.
Het is veel moeilijker om rustig voor je eigen territoriumafbakening te kiezen.
Het drong dus simpelweg tot me door dat ik, zoals zovele mensen, meer en meer tijd doorbreng met oppervlakkige snelle lectuur van dingen die er vaak in het geheel niet toe doen. Ik wist haar te vertellen dat de hond van iemand die ik niet ken, bevallen was van puppies en dat het baasje van de hond naar nieuwe baasjes zocht. Ik keek naar plaatjes van FB-vrienden die ik niet ken, en die zichzelf in bikini aan me profileren, of in zwembroek, nog erger. Ik vernam Jan en allemans mening over Zomergasten. Ik las over boeken, en over schrijvers.
Ik besefte dat ik al een tijdje meer over hen aan het lezen ben, dan van hen.
En dus greep ik in.
Tamelijk ingrijpend.
Draadloos internet werd, na lange discussie met manlief, beperkt tot enkele ruimtes.
En het hele huis werd weer, ostentatief, met boeken bezaaid.
Het helpt.
Dokters zouden deze remedie zelfs moeten voorschrijven.
