De kunst van het moorden van Tim Parks vertelt het verhaal van Morris Duckworth, een Engelsman die zich heeft opgewerkt tot een belangrijke zakenman in Verona – onder andere door middel van moord.
Aan het begin van het verhaal heeft Morris al een tijd niet gemoord, maar is hij bezorgd dat er weer iets zal gebeuren. Zijn obsessie met schilderijen die moord uitbeelden doet hem besluiten een expositie genaamd ‘De kunst van het moorden’ te organiseren. Terwijl de expositie steeds meer vorm krijgt, wordt Morris’ leven langzaam ontrafeld.
Morris heeft een onaangenaam karakter, dat je toch zijn wereld intrekt. Het verhaal leest soms als een soort aankomende midlife crisis: er is duidelijk iets dat wringt en het is wachten tot de bom barst. Je houdt je hart vast wanneer Morris alleen is met een ander personage. Ondanks het donkere onderwerp weet Parks toch een lichte toon te houden en humor in zijn verhaal te verwerken, zoals Morris’ afkeer van ongezonde gewoonten en het feit dat hij zichzelf ziet als toonbeeld van ‘burgerlijke gehoorzaamheid’, omdat hij bijvoorbeeld nog nooit een parkeerboete heeft gehad.
De schilderijen die Morris zo bezig houden geven wat meer inzicht in zijn personage. Hij filosofeert graag over moord en de schilderijen helpen hem daarbij: ‘De ontzetting op het gezicht van het slachtoffer was niet alleen de ontzetting van iemand die op het punt staat te sterven, […] maar van iemand die eindelijk inziet wat er zo lang verscholen heeft gelegen in het hoofd van de teerbeminde.’
[quote]Morris heeft een onaangenaam karakter, dat je toch zijn wereld intrekt.[/quote]
De kunst van het moorden is het derde boek van Parks waarin Morris zijn opwachting maakt, maar werkt prima als losstaand verhaal. Het verhoogt juist de spanning, omdat je als lezer naast het heden ook langzaam het verleden onthuld krijgt. Morris blijkt niet de enige met geheimen te zijn. Bijna alle mensen in zijn leven – zijn vrouw, zijn twee kinderen, zijn minnares en haar broer – blijken anders te zijn dan Morris denkt.
Niet al deze relaties, en daarom ook de conclusies van de relaties, zijn gevoelsmatig even overtuigend. Het boek is opgedeeld in twee delen. De tijdsprong aan het begin van het tweede deel geeft een nieuwe impuls aan het verhaal, maar het eerste deel is sterker. De sprong zorgt voor frustratie, omdat er zo nog meer mysterie ontstaat.
Al met al leest De kunst van het moorden vlot en weet het nieuwsgierigheid op te wekken naar de beschreven schilderijen. Het verhaal schetst geen vriendelijke wereld, maar het is interessant om je er even in te verliezen.
Boekgegevens
Tim Parks, De kunst van het moorden, vertaling: C.M.L. Kisling, Uitgeverij De Arbeiderspers, ISBN 978 90 295 8935 2 (€ 19,95)
Dit artikel verscheen eerder in de Boekenkrant, editie november 2014.
