Zenuwachtig tikken, overal aan friemelen of honderd keer kijken of je alles bij je hebt voor een belangrijk moment lijkt de meeste van ons wel te overkomen. Dit hebben mensen met een dwangstoornis ook, alleen dan veel erger, constanter en met een dwingende stem die ze de hele dag bezighoudt alles te controleren, want als ze dat niet doen, dan gebeurt er iets heel ergs. Zo ook bij Simon.
Door Jyoti Tojo
Ik moet dit doen van Maren Stoffels sleurt je mee door het hoofd en de wereld van twee jongeren met een dwangstoornis. Het verhaal begint met Simon, die alle ramen van de bus aan het tellen is. Al snel worden de beschreven dwangacties in je hoofd tot leven gebracht. Hierdoor heb je ook al gauw door hoe vermoeiend al dat controleren en tellen en nadenken voor deze jongeren is.
Simone en Jasmine, de twee hoofdpersonen, moeten met nog vier anderen meedoen aan De Waag Weken, een kamp waar ze op verschillende manieren worden blootgesteld aan hun dwang, om die te leren overwinnen. Simon en Jasmine praten beiden niet graag over hun stoornis. Al snel worden zij de buitenbeentjes van de groep en stoten ze iedereen van zich weg, ook elkaar. De dagen van De Waag Weken duren lang en er gebeurt zoveel kleins dat het af en toe lijkt alsof het plot niet vooruit gaat. Toch blijf je lezen, door het gevoel dat er een lichte spanningsdraad hangt die elk moment kan knappen.
Door het verhaal heen zie je hoe de dwang vanuit iets groots en onaangenaams verandert naar iets waar iedereen steeds net iets makkelijker mee omgaat, dat merk je ook door de hoeveelheid rust die zich in hun hoofd ontwikkelt. De schrijver geeft dit weer met humor, waardoor er wat ontspanning ontstaat ondanks het heftige onderwerp. ‘“Het helpt om je dwang een naam te geven. De mijne noemde ik Patricia, naar een ex-vriendinnetje.” Danny glimlacht. “Ze kon vreselijk aan mijn kop zeuren, net als de dwang deed. Dus als de dwang me weer eens iets wilde laten doen, zei ik: kappen Patricia.”
Wanneer Jasmine na een hele vervelende ervaring liever niet mee wil naar de volgende opdracht, vraagt zij of Simon, de enige die niets weet van wat er gebeurd is, met haar mag achterblijven. Bij hem voelt het alsof er geen verplichting is om het te hebben over hun dwang, hij vraagt niet zoveel. Kunnen ze bij elkaar dan toch hun verhaal kwijt?
Ik moet dit doen is een mooi en realistisch verhaal dat inzicht geeft in hoe het is om een ‘dwangjongere’ te zijn. En misschien kom je er wel achter dat iedereen zo zijn tics heeft, en dat dat helemaal oké is.
Boekgegevens
Maren Stoffels, Ik moet dit doen, Uitgeverij Leopold, 163 pagina’s (€ 15,99)
