Boekfragment: Ongetemd leven -

Vind het lef om helemaal jezelf te zijn! Voor elke vrouw die zich opnieuw laat herrijzen. Voor de meiden die zich niet laten ondersneeuwen.

‘Ik heb mijn dochter sinds haar tiende niet meer zo vol levensenergie gezien.’
Mijn moeder heeft de levensenergie uit mij zien wegebben toen ik nog maar tien jaar was.
Nu, dertig jaar later, zag ze die energie weer. De laatste maanden was mijn hele houding veranderd. Ik zag er statig uit. En ook een beetje angstaanjagend.

Na die dag begon ik me af te vragen: Hoe kan het dat die levensenergie op mijn tiende is verdwenen? Hoe kan het dat ik mezelf ben verloren?
Ik heb dit onderzocht en ontdekte het volgende: Vanaf tien jaar leren we hoe we een goed jongetje of meisje moeten zijn. Vanaf tien jaar raken kinderen zichzelf kwijt zodat ze kunnen worden wat de wereld van ze verwacht. Vanaf tien jaar worden we getemd.

Op mijn tiende zei de wereld tegen mij: Hou je mond en luister. Dit zijn je kooien:
Deze gevoelens mag je uiten.
Dit vrouwbeeld moet je imiteren.
Dit lichaam moet je willen.
Dit zijn de dingen waarin je in zult geloven.
Dit zijn de mensen van wie je mag houden.
Dit zijn de mensen voor wie je bang moet zijn.
Dit is het soort leven dat je zult willen.

Zorg maar dat je erin past. In het begin is het misschien wat ongemakkelijk, maar maak je geen zorgen – uiteindelijk weet je niet eens meer dat je in een kooi zit. Het zal snel voelen als het enige echte leven.
Ik wilde een goed meisje zijn, dus probeerde ik mezelf te beheersen. Ik koos een persoonlijkheid, een lichaam, een geloofsovertuiging en een seksualiteit die zo klein waren dat ik mijn adem moest inhouden om erin te passen. Meteen werd ik erg ziek.

Nu begrijp ik mezelf beter. Ik was gewoon een gekooid meisje dat bestemd was voor weidse vergezichten.
Ik was niet gek. Ik was verdomme een jachtluipaard.