Aarde eten volgt een jonge vrouw die de doden uit het verleden maar moeilijk achter zich kan laten. Wanneer ze het idee krijgt om aarde te eten, realiseert ze zich dat ze visioenen kan zien van de mensen die op deze aarde liepen. Deze debuutroman van de Argentijnse Dolores Reyes zit vol magisch realisme, rouw en belangrijke levenslessen.
Door Marc Mens
‘Voorbij de takken roerde mijn wijk zich zoals altijd wanneer het donker wordt, en ik vond het geen vervelende gedachte dat als op een dag Ezequiel, mijn broer en ik naar de kloten gingen, de passiebloemen als een vleesetende plant ons hele huis zouden verslinden.’ Elk mens maakt bepaalde sleutelmomenten mee in zijn of haar leven. Deze momenten kunnen ervoor zorgen dat je voorgoed verandert, maar zij kunnen er ook voor zorgen dat je in een impasse terecht komt. Net als de hoofdpersoon, de aardeter, kan het voelen alsof je stilstaat, terwijl de rest van de wereld wel verandert.
”Ik geloof dat ik weinig kan doen, behalve aarde eten van deze plek, zodat ze niet meer vijandig is, de onbekende aarde van dit kerkhof waar we nooit hebben gelopen, mama of ik.’ Na de begrafenis van haar moeder ziet de aardeter visioenen over degene die op dat stukje aarde heeft gelopen. Deze unieke gave zorgt ervoor dat er veel mensen op de aardeter afkomen. Op een gegeven moment staat haar tuin vol met flesjes aarde, gebracht door mensen die meer willen weten over hun vermiste familieleden en vrienden. Het is aan de aardeter of ze deze mensen wil helpen, maar haar gave eist zowel een fysieke als emotionele tol van haar. ‘De aarde rommelde in mijn maag. Dat joch dat zich in mijn buik heeft vastgeklauwd zoals een zoon zich vastklauwt in het binnenste van zijn moeder.’
Reyes laat zien hoe moeilijk het kan zijn om jezelf te bevrijden van je omgeving. De aardeter leeft een armoedig bestaan dat haar niet veel kansen biedt. Daarnaast ziet de buitenwereld haar alleen als medium, iemand die hen kan helpen. Deze dingen zorgen ervoor dat de aardeter snel moet opgroeien. Ze komt soms over als iemand die is blijven hangen tussen een meisje en een vrouw. Hierdoor ontstaat er uiteindelijk wel een ontroerend moment, wanneer de moeder van een vermist meisje de aardeter aanspreekt als kind. ‘“Nee, zo werkt het niet,” zei ik tegen haar, terwijl ik probeerde niet naar haar te kijken, probeerde mijn hoofd niet te laten afdwalen naar de dorre tijd, die verweesde jaren die mijn lichaam verwondden alsof er schuurpapier over mijn huid wreef, en waardoor er nooit, nooit meer een vrouw zou zijn die mij “kind” zou noemen. “Ik ben hier om aarde te eten voor uw dochter,” zei ik, en ik stond op om alleen de wijde wereld in te gaan, op zoek naar leven.’
Om de zoveel tijd wordt het plot van Aarde eten opgeschud met een zoektocht naar een vermist iemand. Het plot is echter niet wat bij je achterblijft als lezer, maar eerder vragen over trauma, de dood en wat de aarde ons allemaal te bieden heeft. Met zowel gruwelijke, als poëtische omschrijvingen schildert Reyes een onvergetelijk portret af van een vrouw die nog lang in je hoofd zal spoken.
Dolores Reyes, Aarde eten, vertaling: Lisa Thunnissen, Uitgeverij Wereldbibliotheek, 160 pagina's (€ 19,99)
Deze recensie verscheen eerder in de Boekenkrant, editie juni 2022.
Benieuwd geworden? Bestel dit boek bij uw lokale Boekenkrant-boekhandel. Kijk hier voor een overzicht.
