Op de vensterbank stond een meeuw, hij schreeuwde, het klonk alsof de Oostzee in zijn keel zat, hoog als de schuimkoppen van de golven, schel als de kleur van de hemel, zijn roep stierf weg over de Königsplatz, stil was het waar nu de schouwburg in puin lag. Peter knipperde met zijn ogen, hij hoopte dat de meeuw alleen al door het bewegen van zijn oogleden zou opschrikken en wegvliegen. Sinds de oorlog voorbij was, genoot Peter van de stilte in de morgen. Een paar dagen geleden had zijn moeder voor hem een bed op de keukenvloer gemaakt. Hij was nu een grote jongen, hij kon niet langer in haar bed slapen. Er viel een zonnestraal op hem, hij trok het laken over zijn gezicht en luisterde naar de zachte stem van mevrouw Kozinska. Het geluid kwam door de scheuren in de stenen vloer uit de woning onder hem. De buurvrouw zong. O liefste, kun je zwemmen, dan kom over het water naar mij toe. Peter hield van die melodie, de weemoed in haar stem, het verlangen en de droefheid. Die gevoelens waren zoveel groter dan hijzelf, en hij wilde groeien, niets liever dan dat. De zon verwarmde het laken op Peters gezicht, tot hij de voetstappen van zijn moeder hoorde, die van heel ver dichterbij leken te komen. Plotseling werd het laken weggetrokken. Vooruit, opstaan, spoorde ze hem aan. De meester zit te wachten, beweerde zijn moeder. Maar meester Fuchs controleerde allang niet meer de aanwezigheid van ieder kind, er waren er nog maar een paar die elke dag konden komen. Zijn moeder en hij gingen nu al een aantal dagen ’s middags met hun koffertje naar het station en probeerden een trein richting Berlijn te krijgen.
Julia Franck, Middagvrouw, Uitgeverij Wereldbibliotheek, ISBN 978 90 2842 346 6 (€ 12,50)
Voor meer informatie: www.wereldbibliotheek.nl
