In de jaren 1920-1925 verliest Spanje in rap tempo de controle over Noord-Marokko in een oorlog met de Riffijnen, de rauwe bewoners van het Rifgebergte. Anno 2011 zijn alleen de exclaves Ceuta en Mellila, en zeven onbewoonde eilandjes voor de Marokkaanse kust nog Spaans, hoewel betwist, grondgebied.
Bulnes beschrijft een waargebeurde, rampzalige veldslag tegen de Riffijnen vanuit de ogen van kapitein Augusto Santamaría en zijn ondergeschikten. Tientallen pagina’s lang regent het kogels, kookt de woestijn, zweten en bloeden de soldaten. Santamaría zelf ontsnapt ternauwernood aan de dood als hij in zijn been wordt geschoten. Hoewel hij niets liever wil dan vechten, ziet hij zich gedwongen het Afrikaanse vasteland te ontwijken en terug te keren naar “het schiereiland”, Spanje.
Santamaría moet genoegen nemen met een baantje als politieagent in Madrid. Een van zijn ondergeschikten gaf hem in Afrika 10.000 peseta’s voor zijn aanstaande vrouw – maar hij stierf op het slagveld. Santamaría zoekt de vrouw op, haalt haar naar Madrid en vraagt haar ten huwelijk. Het is een kille verstandsverhouding waar Santamaría behoefte aan heeft, maar die haar ongelukkig en eenzaam maakt. Intussen stelt ook de nieuwe baan hem teleur.
Maar dan vindt er een aantal moorden plaats op hooggeplaatste personen. In zijn Madrileense wijk. Santamaría moet zijn kalme afdeling boven zichzelf uit laten stijgen – en zijn gebrek aan kennis en ervaring als politieagent zo goed mogelijk zien te verbergen. Of kunnen de gebeurtenissen van hem alsnog een belangrijk man maken?
Miquel Bulnes, Het bloed in onze aderen, Uitgeverij Prometheus, ISBN 978 90 446 1907 2 (€ 19,95)
