‘Mijn ouders waren vreselijk beschermend. Ze hebben me opgevoed in een soort cocon, afgesloten van veel, vooral negatieve invloeden van de buitenwereld. Net zo erg was hun verhuisdrift: elke paar jaar woonden we ergens anders. Nergens kon ik vriendjes maken. Naarmate ik ouder werd, verzette ik me hier heftig tegen. Ze wilden mijn onschuld bewaren, maar ik wilde daar zo snel mogelijk vanaf.
[dropcap]Op mijn vijftiende ging ik uit huis. De cultuurschok had niet groter kunnen zijn. Leefde ik thuis in een verstikkende cocon, nu kwam ik pijlsnel op de bodem van de maatschappij terecht. Ik had elke week een ander shabby bijbaantje: achter de bar, in een nachtclub, dat soort dingen. Ik kreeg vrienden die verslaafd waren, die verkracht werden, vrienden die stalen, een van mijn vrienden is vermoord, ik zag iemand sterven aan een hartaanval… Het was vreselijk. Ook nu kon ik geen blijvende vriendschappen opbouwen.[/dropcap]
[dropcap]De gewelddadige thrillers die ik schrijf, en de manier waarop ik schrijf, zijn uit die donkere jaren voortgekomen. Misschien komt het wel door alle ellende die ik gezien heb, dat ik zo expliciet schrijf. Maar het is wel de realiteit. En daarbij: wat is een lijk zonder bloedsporen, zonder uitpuilend vlees en hersenweefsel? Niet alleen tragische gebeurtenissen, maar ook de vragen die deze donkere jaren bij me opriepen, bleven me bezighouden. Waarom moeten sommige mannen seksueel geweld toepassen om in control te blijven? Zo worstel ik ook met seksueel geweld met kinderen. Ik heb geprobeerd dit te begrijpen in mijn tweede boek De behandeling, in de scène waarin een moeder ziet hoe haar dochter wordt misbruikt, terwijl ze niets kan doen. Vreselijk! Als moeder grijpt zoiets me ontzettend aan, maar toch moet ik erover schrijven, mijn verleden dwingt me hiertoe.[/dropcap]
[quote]’Maar je hebt geweld nodig om te leven. Waarom spelen we anders gewelddadige games, gaan we ondersteboven in een achtbaan, schrijven we thrillers? We maken weinig geweld meer mee, maar we zoeken het in andere gedaantes op. Een menselijk lichaam moet weten hoe het moet vechten voor zijn leven.'[/quote]
De eerste boeken waren nog gewelddadiger dan Huid, de heftigheid neemt met de jaren af. Dat komt door mijn rustige leven, en omdat ik een jonge moeder ben. Ondanks dat mijn leven nu een stuk mooier is, wil ik mijn dochter niet censureren zoals mijn ouders dat met mij deden. Ze mag mijn boeken lezen, ze moet leren hoe de wereld in elkaar zit. Ik begrijp wel waarom mijn ouders zo beschermend waren. Ze hebben vreselijke dingen gezien en meegemaakt tijdens de Tweede Wereldoorlog, ze wilden ons dat leed besparen. Maar je hebt geweld nodig om te leven. Waarom spelen we anders gewelddadige games, gaan we ondersteboven in een achtbaan, schrijven we thrillers? We maken weinig geweld meer mee, maar we zoeken het in andere gedaantes op. Een menselijk lichaam moet weten hoe het moet vechten voor zijn leven.’
Boekgegevens
Mo Hayder, Huid, Uitgeverij Luitingh, ISBN 978 90 245 3068 7 (€ 19,95)
